سوره انبیاء: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85...» ایجاد کرد) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
ابتدای | ابتدای سوره انبیاء اساس [[دعوت]] [[پیامبران]]، فرجام [[پیروان]] و [[مخالفان]] و موضعگیری خصمانه [[مشرکان]] با [[آیین توحیدی]] بیان شده و در خلال [[سوره]] یادی از سرگذشت [[ابراهیم]]، [[لوط]]، [[اسحاق]]، [[یعقوب]]، [[نوح]]، [[داوود]]، [[سلیمان]]، [[ایوب]]، [[اسماعیل]]، [[ادریس]]، [[یونس]]، [[زکریا]] و [[یحیی]] به میان آمده است؛ از این رو، نام این سوره را «[[انبیاء]]» نهاده‌اند. و به مناسبت کلمه آغازین سوره، به آن سوره {{متن قرآن|اقْتَرَبَ}} هم گفته می‌شود. | ||
غرض این سوره [[گفتگو]] پیرامون مسأله [[نبوت]] است که مسأله [[توحید]] و [[معاد]] را زیر بنای آن قرار داده، نخست داستان نزدیک بودن [[روز حساب]] و [[غفلت]] [[مردم]] از آن، و نیز اعراضشان از دعوت حقی که متضمن [[وحی]] آسمانی است را ذکر می‌کند، که ملاک حساب روز حساب همین‌ها است. | غرض این سوره [[گفتگو]] پیرامون مسأله [[نبوت]] است که مسأله [[توحید]] و [[معاد]] را زیر بنای آن قرار داده، نخست داستان نزدیک بودن [[روز حساب]] و [[غفلت]] [[مردم]] از آن، و نیز اعراضشان از دعوت حقی که متضمن [[وحی]] آسمانی است را ذکر می‌کند، که ملاک حساب روز حساب همین‌ها است. | ||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
و سپس از آنجا به موضوع نبوت، و [[استهزاء]] مردم منتقل می‌شود، [[نبوت]] [[خاتم انبیا]]{{صل}} و نسبت ساحر به وی دادن و کلماتش را [[هذیان]] و خودش را مفتری و شاعر خواندن را ذکر می‌کند. آن گاه گفتار آنان را با بیان اوصاف کلی [[انبیای گذشته]] به طور [[اجمال]] رد نموده می‌فرماید: [[پیغمبر اسلام]] نیز همان [[گرفتاری‌ها]] را باید ببیند، چون آنچه این می‌گوید همان است که آن حضرات می‌گفتند. | و سپس از آنجا به موضوع نبوت، و [[استهزاء]] مردم منتقل می‌شود، [[نبوت]] [[خاتم انبیا]]{{صل}} و نسبت ساحر به وی دادن و کلماتش را [[هذیان]] و خودش را مفتری و شاعر خواندن را ذکر می‌کند. آن گاه گفتار آنان را با بیان اوصاف کلی [[انبیای گذشته]] به طور [[اجمال]] رد نموده می‌فرماید: [[پیغمبر اسلام]] نیز همان [[گرفتاری‌ها]] را باید ببیند، چون آنچه این می‌گوید همان است که آن حضرات می‌گفتند. | ||
پس از آن، داستان جماعتی از [[انبیا]]{{ع}} را برای [[تأیید]] گفتار اجمالی خود می‌آورد و سخنی از [[موسی]] و [[هارون]]، سرگذشتی از [[ابراهیم]]، [[اسحاق]]، [[یعقوب]] و [[لوط]]، و شرحی از [[نوح]]، [[داوود]]، [[سلیمان]]، [[ایوب]]، [[اسماعیل]]، [[ادریس]]، [[ | پس از آن، داستان جماعتی از [[انبیا]]{{ع}} را برای [[تأیید]] گفتار اجمالی خود می‌آورد و سخنی از [[موسی]] و [[هارون]]، سرگذشتی از [[ابراهیم]]، [[اسحاق]]، [[یعقوب]] و [[لوط]]، و شرحی از [[نوح]]، [[داوود]]، [[سلیمان]]، [[ایوب]]، [[اسماعیل]]، [[ادریس]]، [[ذوالکفل]]، [[ذوالنون]]، [[زکریا]]، [[یحیی]] و [[عیسی]] که [[درود خدا]] بر آنان باد، می‌آورد. | ||
آن‌گاه با یادکرد روز حساب و آنچه که مجرمین و [[متقین]] در آن [[روز]] [[کیفر]] و [[پاداش]] می‌بینند، بحث را جمع بندی می‌کند و می‌فرماید: سرانجام [[نیک]] از آن متقین خواهد بود و [[زمین]] را [[بندگان]] صالحش [[ارث]] می‌برند. آن گاه بیان می‌شود که [[اعراض]] اینان از نبوت به خاطر اعراضشان از توحید است و به همین جهت بر مسأله توحید [[اقامه حجت]] می‌کند، همانطور که بر مسأله [[نبوت]] اقامه نموده است. از آنجایی که این [[سوره]] به دلیل سیاقش و به [[اتفاق]] [[مفسرین]] در [[مکه]] نازل شده [[تهدید]] و [[وعید]] در آن، از [[بشارت]] و [[وعده]] بیش‌تر است. | آن‌گاه با یادکرد روز حساب و آنچه که مجرمین و [[متقین]] در آن [[روز]] [[کیفر]] و [[پاداش]] می‌بینند، بحث را جمع بندی می‌کند و می‌فرماید: سرانجام [[نیک]] از آن متقین خواهد بود و [[زمین]] را [[بندگان]] صالحش [[ارث]] می‌برند. آن گاه بیان می‌شود که [[اعراض]] اینان از نبوت به خاطر اعراضشان از توحید است و به همین جهت بر مسأله توحید [[اقامه حجت]] می‌کند، همانطور که بر مسأله [[نبوت]] اقامه نموده است. از آنجایی که این [[سوره]] به دلیل سیاقش و به [[اتفاق]] [[مفسرین]] در [[مکه]] نازل شده [[تهدید]] و [[وعید]] در آن، از [[بشارت]] و [[وعده]] بیش‌تر است. | ||
نسخهٔ ۲۲ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۳۲
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
ابتدای سوره انبیاء اساس دعوت پیامبران، فرجام پیروان و مخالفان و موضعگیری خصمانه مشرکان با آیین توحیدی بیان شده و در خلال سوره یادی از سرگذشت ابراهیم، لوط، اسحاق، یعقوب، نوح، داوود، سلیمان، ایوب، اسماعیل، ادریس، یونس، زکریا و یحیی به میان آمده است؛ از این رو، نام این سوره را «انبیاء» نهاده‌اند. و به مناسبت کلمه آغازین سوره، به آن سوره ﴿اقْتَرَبَ﴾ هم گفته می‌شود.
غرض این سوره گفتگو پیرامون مسأله نبوت است که مسأله توحید و معاد را زیر بنای آن قرار داده، نخست داستان نزدیک بودن روز حساب و غفلت مردم از آن، و نیز اعراضشان از دعوت حقی که متضمن وحی آسمانی است را ذکر می‌کند، که ملاک حساب روز حساب همین‌ها است.
و سپس از آنجا به موضوع نبوت، و استهزاء مردم منتقل می‌شود، نبوت خاتم انبیا(ص) و نسبت ساحر به وی دادن و کلماتش را هذیان و خودش را مفتری و شاعر خواندن را ذکر می‌کند. آن گاه گفتار آنان را با بیان اوصاف کلی انبیای گذشته به طور اجمال رد نموده می‌فرماید: پیغمبر اسلام نیز همان گرفتاری‌ها را باید ببیند، چون آنچه این می‌گوید همان است که آن حضرات می‌گفتند.
پس از آن، داستان جماعتی از انبیا(ع) را برای تأیید گفتار اجمالی خود می‌آورد و سخنی از موسی و هارون، سرگذشتی از ابراهیم، اسحاق، یعقوب و لوط، و شرحی از نوح، داوود، سلیمان، ایوب، اسماعیل، ادریس، ذوالکفل، ذوالنون، زکریا، یحیی و عیسی که درود خدا بر آنان باد، می‌آورد.
آن‌گاه با یادکرد روز حساب و آنچه که مجرمین و متقین در آن روز کیفر و پاداش می‌بینند، بحث را جمع بندی می‌کند و می‌فرماید: سرانجام نیک از آن متقین خواهد بود و زمین را بندگان صالحش ارث می‌برند. آن گاه بیان می‌شود که اعراض اینان از نبوت به خاطر اعراضشان از توحید است و به همین جهت بر مسأله توحید اقامه حجت می‌کند، همانطور که بر مسأله نبوت اقامه نموده است. از آنجایی که این سوره به دلیل سیاقش و به اتفاق مفسرین در مکه نازل شده تهدید و وعید در آن، از بشارت و وعده بیش‌تر است.
ویژگی‌های سوره انبیاء
- دارای ۱۱۲ آیه به عدد کوفی، ۱۱۱ آیه به عدد دیگران، ۱۱۶۸ یا ۱۱۷۷ کلمه، و ۴۸۹۰ یا ۴۸۷۰ حرف است.
- در ترتیب مصحف شریف، بیست و یکمین و در ترتیب نزول، هفتاد و سومین سوره است که پس از سوره ابراهیم و پیش از سوره مؤمنون نازل شد.
- به‌جز آیات ﴿ إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا هَذِهِ التَّمَاثِيلُ الَّتِي أَنتُمْ لَهَا عَاكِفُونَ قَالُوا وَجَدْنَا آبَاءَنَا لَهَا عَابِدِينَ قَالَ لَقَدْ كُنتُمْ أَنتُمْ وَآبَاؤُكُمْ فِي ضَلالٍ مُّبِينٍ قَالُوا أَجِئْتَنَا بِالْحَقِّ أَمْ أَنتَ مِنَ اللاَّعِبِينَ ﴾[۱] که بین راه مکه و مدینه نازل شد، بقیه سوره مکّی به‌شمار می‌آید.
- از نظر حجم از سُوَر مئین است که دقیقاً نیم جزء از قرآن را دربر گرفته است. گفته‌اند در این سوره دو یا سه آیه منسوخ وجود دارد.
محتوای عمده سوره
- بخش‌هایی از زندگی شانزده پیامبر از ۲۵ پیامبری که نام آنان در قرآن آمده است؛
- خداشناسی، توحید، نبوت، شفاعت و ابتلای بشر[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ «هنگامی که به پدر و قوم خویش، گفت: این تندیس‌ها چیست که شما به (خدمت) آنها ماندگارید؟ گفتند: پدرانمان را پرستنده آنها یافته‌ایم. گفت: به یقین شما و پدرانتان در گمراهی آشکاری بوده‌اید. گفتند: آیا برای ما حقّ را آورده‌ای یا از بازیگرانی؟» سوره انبیاء، آیه ۵۲-۵۵.
- ↑ فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، بصائرذوی التمییزفی لطائف الکتاب العزیز، جلد۱، صفحه ۳۱۷؛ سخاوی، علی بن محمد، جمال القراء و کمال الاقراء، جلد۱، صفحه ۴۴۸و۱۸۱؛ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، صفحه ۵۸۵؛ حجتی، محمد باقر، پژوهشی درتاریخ قرآن کریم، صفحه ۱۴۳؛ سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، جلد۱، صفحه ۴۱و۶۱؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۱۳، صفحه (۳۴۷-۳۵۰)؛ زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن(باحاشیه)، جلد۱، صفحه ۱۹۳؛ جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، جلد۱، صفحه ۳۱۶؛ طباطبایی، محمد حسین، ۱۲۸۱ - ۱۳۶۰، المیزان فی تفسیر القرآن، جلد۱۴، صفحه ۲۴۴.
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ص:۲۷۳۸.