شارات الخلافه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== * +==منابع== {{منابع}} * )) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-''']] ==پانویس== {{پانویس}} +''']] {{پایان منابع}} == پانویس == {{پانویس}})) |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
* [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']] | * [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']] | ||
{{پایان منابع}} | |||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:شارات الخلافه]] | [[رده:شارات الخلافه]] | ||
[[رده:مدخل]] | [[رده:مدخل]] | ||
نسخهٔ ۱۶ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۳:۰۰
مقدمه
شارات الخلافه - نشانه‌های خلافت - عبارت بودند از: خطبه، سکه و طراز. خطبه: دعایی بود که ائمۀ جماعات مساجد، در اوقات نماز، بر خلفا می‌خواندند. خلفا اغلب، امامت مساجد را شخصاً بر عهده داشته و نماز را با دعای بر نبی و رضایت صحابه به اتمام می‌رساندند، ولیکن هر گاه شهری را فتح می‌کردند، عمّال خود را به آنجا فرستاده و آنها هنگام قرائت نماز، با دعای بر خلیفه نماز را به پایان می‌رساندند[۱]. سکه: پول فلزی بود که نام خلیفه یا سلطان، روی آن حکاکی می‌شد. عرب پیش از اسلام، با پول کسری و قیصر معامله می‌کردند و با ظهور اسلام و گشایش شهرها، دول اسلامی در ابتدا نقودی را مشترکاً با روم و فارس سکه زدند و در زمان "عبدالملک مروان" - ۶۵ ه.ق - آن را به سکه عربی تغییر دادند. بعدها، "دارالضرب" تشکیل شد و به کار سکه‌زنی پرداخت[۲].
طراز: این نشان، از زمان روم و ایران باستان مرسوم بود؛ به گونه‌ای که پادشاهان، نام یا نشانۀ مخصوص خود را در طراز لباس‌هایشان که از ابریشم بود، ترسیم می‌کردند و این خود، نشانه‌ای بود بر این که صاحب لباس از دولتیان است. مسلمانان پس از تصرّف ایران و روم، طراز را از رومیان اقتباس کردند، ولی تصویر را - به دلیل حرمت آن در اسلام - در طراز بکار نمی‌بردند و به جای آن، نام خود یا کلمات دیگری بر آن می‌نوشتند. عبدالملک مروان، نخستین کسی بود که طراز را به عربی انتقال داد و به برادر خود "عبدالعزیز" - فرمانروای مصر نوشت که بر طراز نقش ﴿لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ﴾ زند[۳][۴].
منابع
پانویس
- ↑ مقدمه ابن خلدون، ص۲۶۹ و ۲۲۵.
- ↑ تاریخ التمدن الاسلامی، ج۱، ص۱۳۷؛ النقود الاسلامیه، ص۱۱؛ مقدمه ابن خلدون، ص۲۶۱.
- ↑ تاریخ التمدن الاسلامی، ج۱، ص۱۳۷؛ تاریخ سیاسی اسلام، ج۱، ص۴۶۴؛ صبح الاعشی، ج۴، ص۴۴۱؛ ردّ المختار، ج۶، ص۳۵۲؛ مقدمه ابن خلدون، ص۲۶۶.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۲۶.