آثار عاطفی شناخت امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پاسخ نخست== +== پاسخ نخست ==)) |
جز (جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 ') |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
[[پرونده:152277.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[محمود ملکی راد]]]] | [[پرونده:152277.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[محمود ملکی راد]]]] | ||
::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[محمود ملکی راد]]'''، در کتاب ''«[[خانواده و زمینه‌سازی ظهور (کتاب)|خانواده و زمینه‌سازی ظهور]]»'' در این‌باره گفته است: | ::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[محمود ملکی راد]]'''، در کتاب ''«[[خانواده و زمینه‌سازی ظهور (کتاب)|خانواده و زمینه‌سازی ظهور]]»'' در این‌باره گفته است: | ||
«برخی دیگر از آثار [[شناخت امام]]، [[عاطفی]] و انگیزشی است. مهم‌ترین این آثار عبارت‌اند از: | |||
:::::*'''[[محبت]] و [[عشق]] به [[امام]]''': یکی از آثار [[شناخت امام]] و [[معرفت]] به او [[محبت]] و [[عشق]] به اوست. وقتی [[امام]] درست بشناسیم و به نقش او و جایگاهش در [[هدایت باطنی]] و ارائه طریق پی ببریم، خودبه‌خود [[عشق]] و [[محبت]] او در [[دل]] ما زنده خواهد شد؛ زیرا [[محبت به امام]] [[محبت]] [[خداوند]] را به دنبال دارد و [[امام]] کسی است که [[غرق]] در [[محبت]] [[خداوند]] است. در [[دعا]] خطاب به [[امام]] می‌خوانیم: {{متن حدیث|وَ التَّامِّينَ فِي مَحَبَّةِ اللَّهِ}}: "[[سلام]] بر شما که در [[محبت]] [[خداوند]] کامل شده‌اید..."<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱.</ref>. [[امام]] در [[محبت]] [[خداوند]] کامل شده است و کسی که در [[محبت]] [[خداوند]] کامل شده باشد، مورد [[محبت]] [[مردم]] است. در دعایی خطاب به [[ائمه]]{{عم}} می‌خوانیم: "هر که شما را [[دوست]] بدارد، [[خدا]] را [[دوست]] داشته و هر که با شما [[کینه]] ورزد، باخدا [[کینه]] ورزیده است"<ref>{{متن حدیث|وَ مَنْ أَحَبَّكُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَكُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ...}} (ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۷).</ref>. | :::::*'''[[محبت]] و [[عشق]] به [[امام]]''': یکی از آثار [[شناخت امام]] و [[معرفت]] به او [[محبت]] و [[عشق]] به اوست. وقتی [[امام]] درست بشناسیم و به نقش او و جایگاهش در [[هدایت باطنی]] و ارائه طریق پی ببریم، خودبه‌خود [[عشق]] و [[محبت]] او در [[دل]] ما زنده خواهد شد؛ زیرا [[محبت به امام]] [[محبت]] [[خداوند]] را به دنبال دارد و [[امام]] کسی است که [[غرق]] در [[محبت]] [[خداوند]] است. در [[دعا]] خطاب به [[امام]] می‌خوانیم: {{متن حدیث|وَ التَّامِّينَ فِي مَحَبَّةِ اللَّهِ}}: "[[سلام]] بر شما که در [[محبت]] [[خداوند]] کامل شده‌اید..."<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱.</ref>. [[امام]] در [[محبت]] [[خداوند]] کامل شده است و کسی که در [[محبت]] [[خداوند]] کامل شده باشد، مورد [[محبت]] [[مردم]] است. در دعایی خطاب به [[ائمه]]{{عم}} می‌خوانیم: "هر که شما را [[دوست]] بدارد، [[خدا]] را [[دوست]] داشته و هر که با شما [[کینه]] ورزد، باخدا [[کینه]] ورزیده است"<ref>{{متن حدیث|وَ مَنْ أَحَبَّكُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَكُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ...}} (ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۷).</ref>. | ||
:::::*'''ایجاد حالت انگیزشی [[قوی]] برای [[پیروی از امام]]''': چنان‌که گفته شد [[شناخت]] و [[معرفت امام]] [[دوستی]] و [[محبت]] وی را به دنبال دارد و [[دوستی]] و [[محبت به امام زمان]]{{ع}} موجب می‌شود انگیزه لازم در افراد برای [[پیروی]] از آن [[حضرت]] به وجود آید؛ زیرا بر اثر [[دوستی]] و [[محبت]]، ارتباط عمیق و صمیمی با [[امام زمان]]{{ع}} برقرار می‌شود و با ایجاد چنین ارتباطی، فرد به [[وجود امام]]{{ع}} احساس نیاز بیشتری می‌کند و [[غیبت]] او به حضور تبدیل خواهد شد. در روایتی آمده است کسانی که [[غیبت امام زمان]]{{ع}} نزد آنان "به منزله مشاهده" باشد، همیشه [[امام]] را حاضر و ناظر می‌بینند. [[امام سجاد]]{{ع}} در این زمینه می‌فرماید: "[[مردم]] زمان [[غیبت حضرت مهدی]]{{ع}} که [[معتقد به امامت]] اویند و در [[انتظار ظهور]] او نشسته‌اند، با فضیلت‌ترین [[مردم]] دنیایند؛ زیرا [[خداوند]] [[عقل]] و فهمی به آنان عطا کرده که [[غیبت]] نزد آنان به منزله [[ظهور]] و مشاهده گشته است. آنان همانند مجاهدانِ در رکاب پیامبرند. آنان [[مخلصان]] [[حقیقی]] و [[شیعیان راستین]] ما و داعیان به [[دین]] [[خدای تعالی]] در [[نهان]] و آشکارند"<ref>{{متن حدیث|...يَا أَبَا خَالِدٍ إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ الْقَائِلِينَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَيْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِي ذَلِكَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِينَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} بِالسَّيْفِ أُولَئِكَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِيعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَى دِينِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سِرّاً وَ جَهْراً...}} (ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین، ج۱، ص۳۲۰، ح۳).</ref>. | :::::*'''ایجاد حالت انگیزشی [[قوی]] برای [[پیروی از امام]]''': چنان‌که گفته شد [[شناخت]] و [[معرفت امام]] [[دوستی]] و [[محبت]] وی را به دنبال دارد و [[دوستی]] و [[محبت به امام زمان]]{{ع}} موجب می‌شود انگیزه لازم در افراد برای [[پیروی]] از آن [[حضرت]] به وجود آید؛ زیرا بر اثر [[دوستی]] و [[محبت]]، ارتباط عمیق و صمیمی با [[امام زمان]]{{ع}} برقرار می‌شود و با ایجاد چنین ارتباطی، فرد به [[وجود امام]]{{ع}} احساس نیاز بیشتری می‌کند و [[غیبت]] او به حضور تبدیل خواهد شد. در روایتی آمده است کسانی که [[غیبت امام زمان]]{{ع}} نزد آنان "به منزله مشاهده" باشد، همیشه [[امام]] را حاضر و ناظر می‌بینند. [[امام سجاد]]{{ع}} در این زمینه می‌فرماید: "[[مردم]] زمان [[غیبت حضرت مهدی]]{{ع}} که [[معتقد به امامت]] اویند و در [[انتظار ظهور]] او نشسته‌اند، با فضیلت‌ترین [[مردم]] دنیایند؛ زیرا [[خداوند]] [[عقل]] و فهمی به آنان عطا کرده که [[غیبت]] نزد آنان به منزله [[ظهور]] و مشاهده گشته است. آنان همانند مجاهدانِ در رکاب پیامبرند. آنان [[مخلصان]] [[حقیقی]] و [[شیعیان راستین]] ما و داعیان به [[دین]] [[خدای تعالی]] در [[نهان]] و آشکارند"<ref>{{متن حدیث|...يَا أَبَا خَالِدٍ إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ الْقَائِلِينَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَيْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِي ذَلِكَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِينَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} بِالسَّيْفِ أُولَئِكَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِيعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَى دِينِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سِرّاً وَ جَهْراً...}} (ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین، ج۱، ص۳۲۰، ح۳).</ref>. | ||
نسخهٔ ۲۳ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۳:۵۶
| آثار عاطفی شناخت امام مهدی چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / غیبت امام مهدی / وظایف و تکالیف مسلمانان د ر عصر غیبت / دعا برای فرج امام مهدی |
آثار عاطفی شناخت امام مهدی چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. در ذیل، پاسخ به این پرسش را بیابید. تلاش بر این است که پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه این پرسش، در یک پاسخ جامع اجمالی تدوین گردد. پرسش‌های وابسته به این سؤال در انتهای صفحه قرار دارند.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- حجت الاسلام و المسلمین محمود ملکی راد، در کتاب «خانواده و زمینه‌سازی ظهور» در این‌باره گفته است:
«برخی دیگر از آثار شناخت امام، عاطفی و انگیزشی است. مهم‌ترین این آثار عبارت‌اند از:
- محبت و عشق به امام: یکی از آثار شناخت امام و معرفت به او محبت و عشق به اوست. وقتی امام درست بشناسیم و به نقش او و جایگاهش در هدایت باطنی و ارائه طریق پی ببریم، خودبه‌خود عشق و محبت او در دل ما زنده خواهد شد؛ زیرا محبت به امام محبت خداوند را به دنبال دارد و امام کسی است که غرق در محبت خداوند است. در دعا خطاب به امام می‌خوانیم: «وَ التَّامِّينَ فِي مَحَبَّةِ اللَّهِ»: "سلام بر شما که در محبت خداوند کامل شده‌اید..."[۱]. امام در محبت خداوند کامل شده است و کسی که در محبت خداوند کامل شده باشد، مورد محبت مردم است. در دعایی خطاب به ائمه(ع) می‌خوانیم: "هر که شما را دوست بدارد، خدا را دوست داشته و هر که با شما کینه ورزد، باخدا کینه ورزیده است"[۲].
- ایجاد حالت انگیزشی قوی برای پیروی از امام: چنان‌که گفته شد شناخت و معرفت امام دوستی و محبت وی را به دنبال دارد و دوستی و محبت به امام زمان(ع) موجب می‌شود انگیزه لازم در افراد برای پیروی از آن حضرت به وجود آید؛ زیرا بر اثر دوستی و محبت، ارتباط عمیق و صمیمی با امام زمان(ع) برقرار می‌شود و با ایجاد چنین ارتباطی، فرد به وجود امام(ع) احساس نیاز بیشتری می‌کند و غیبت او به حضور تبدیل خواهد شد. در روایتی آمده است کسانی که غیبت امام زمان(ع) نزد آنان "به منزله مشاهده" باشد، همیشه امام را حاضر و ناظر می‌بینند. امام سجاد(ع) در این زمینه می‌فرماید: "مردم زمان غیبت حضرت مهدی(ع) که معتقد به امامت اویند و در انتظار ظهور او نشسته‌اند، با فضیلت‌ترین مردم دنیایند؛ زیرا خداوند عقل و فهمی به آنان عطا کرده که غیبت نزد آنان به منزله ظهور و مشاهده گشته است. آنان همانند مجاهدانِ در رکاب پیامبرند. آنان مخلصان حقیقی و شیعیان راستین ما و داعیان به دین خدای تعالی در نهان و آشکارند"[۳].
- محبت به دوستان و پیروان امام: همان‌طور که شناخت امام(ع) دوستی و محبت ایشان را به دنبال دارد، محبت و دوستی به دوستان آن حضرت را نیز در پی خواهد داشت. در این زمینه نیز روایات بسیاری نقل شده است. در روایتی امام(ع) معیار دشمنی با خود را دشمنی با دوستان خود می‌داند. راوی می‌پرسد چگونه با شما دشمنی می‌ورزیم، بعد از اینکه مقام و منزلت شما را نزد خدا شناخته‌ایم؟ امام(ع) فرمودند: "این‌گونه که دشمنی کنید با دوستان ما و دوست بدارید دشمنان ما را. به خدا پناه برید از دوست داشتن دشمنانمان و دشمنی دوستانمان..."[۴]. در دعایی خطاب به ائمه(ع) می‌خوانیم: « مُوَالٍ لَكُمْ وَ لِأَوْلِيَائِكُمْ...»: "با شما و دوستان شما دوستم..."[۵]. بنابراین همان‌طور که دوستی و ولایت با خود امام(ع) لازم و ضروری است، ولایت و دوستی با دوستان و محبان آن حضرت ضروری و لازم است.
- بغض و نفرت از دشمنان امام: همان‌طور که شناخت امام(ع) دوستی و محبت وی را به دنبال دارد، بغض و نفرت از دشمنان آن حضرت را در پی خواهد داشت. در این زمینه نیز روایات بسیاری نقل شده است. مرحوم مجلسی بابی را بدین عنوان گشوده و چندین روایت نقل کرده است. از امام صادق(ع) در این زمینه نقل شده است: "دوستی اولیای خدا واجب است. ولایت آنان لازم است و بیزاری از دشمنان آنان واجب است"[۶]. آن حضرت همچنین می‌فرماید: "دروغ می‌گوید کسی که مدعی است ما را دوست دارد، ولی از دشمنان ما بیزاری نمی‌جوید"[۷]. از حضرت رضا(ع) روایت شده است: "کمال دین با ولایت ما و بیزاری از دشمنان ماست"[۸]. همچنین در دعا خطاب به ائمه(ع) می‌خوانیم: "با دشمنان شما دشمنم و معاند ایشانم. با هر که با شما بر سر آشتی باشد، در آشتی به سر می‌برم و با هر که با شما سر جنگ دارد در حال جنگم..."[۹].
- در حقیقت دوستی با امام دوستی با خدا را به دنبال دارد و دشمنی با او دشمنی با خداوند را. در همان دعا می‌خوانیم: "هر که شما را دوست داشت، خدا را هم دوست خواهد داشت و هر که شما را دشمن دارد، با خدا نیز دشمن است. هر کس که محبت شما را در دل داشته باشد، محبت خدا را در دل دارد و هر کس که با شما کینه بورزد. با خدا کینه ورزیده است"[۱۰]»[۱۱].
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
- ↑ ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱.
- ↑ «وَ مَنْ أَحَبَّكُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَكُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ...» (ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۷).
- ↑ «...يَا أَبَا خَالِدٍ إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ الْقَائِلِينَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَيْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِي ذَلِكَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِينَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ(ص) بِالسَّيْفِ أُولَئِكَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِيعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَى دِينِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سِرّاً وَ جَهْراً...» (ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین، ج۱، ص۳۲۰، ح۳).
- ↑ «وَ كَيْفَ نُبْغِضُكُمْ بَعْدَ مَا عَرَفْنَا مَحَلَّكُمْ مِنَ اللَّهِ وَ مَنْزِلَتَكُمْ قَالَ (ص) بِأَنْ تُبْغِضُوا أَوْلِيَاءَنَا وَ تُحِبُّوا أَعْدَاءَنَا فَاسْتَعِيذُوا بِاللَّهِ مِنَ مَحَبَّةِ أَعْدَائِنَا وَ عَدَاوَةِ أَوْلِيَائِنَا...» (مجلسی، محمدباقر، ج۲۷، ص۵۹، ح۲۰).
- ↑ ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۴.
- ↑ «عَنِ الصَّادِقِ (ع) قَالَ: حُبُّ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ وَاجِبٌ وَ الْوَلَايَةُ لَهُمْ وَاجِبَةٌ وَ الْبَرَاءَةُ مِنْ أَعْدَائِهِمْ وَاجِبَةٌ...» (مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۲۷، ص۵۲، ح۳).
- ↑ «كَذَبَ مَنِ ادَّعَى مَحَبَّتَنَا وَ لَمْ يَتَبَرَّأْ مِنْ عَدُوِّنَا» (مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۲۷، ص۵۸، ح۱۸).
- ↑ «كَمَالُ الدِّينِ وَلَايَتُنَا وَ الْبَرَاءَةُ مِنْ عَدُوِّنَا» (مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۲۷، ص۵۸، ح۱۹).
- ↑ «مُبْغِضٌ لِأَعْدَائِكُمْ وَ مُعَادٍ لَهُمْ سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ...» (ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۴).
- ↑ «...مَنْ وَالاكُمْ فَقَدْ وَالَى اللَّهَ وَ مَنْ عَادَاكُمْ فَقَدْ عَادَى اللَّهَ وَ مَنْ أَحَبَّكُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَكُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ...» (ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۳).
- ↑ ملکی راد، محمود، خانواده و زمینه‌سازی ظهور، ص ۱۵۸