رجال ابن داوود (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== پیوند به بیرون ==↵↵[[رده:' به '[[رده:') |
جز (جایگزینی متن - '\=\=\sدربارهٔ\sپدیدآورنده\s\=\=↵\{\{پدیدآورنده\sکتاب↵\|\sپدیدآورنده\sکتاب\s\=\s(.*)\}\}\n\n\=\=' به '== دربارهٔ پدیدآورنده == {{پدیدآورنده ساده | پدیدآورنده کتاب = $1}} ==') |
||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
== دربارهٔ پدیدآورنده == | == دربارهٔ پدیدآورنده == | ||
{{پدیدآورنده | {{پدیدآورنده ساده | ||
| پدیدآورنده کتاب = ابن داود}} | | پدیدآورنده کتاب = ابن داود}} | ||
نسخهٔ ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۵۱
| رجال ابن داوود | |
|---|---|
 | |
| زبان | عربی |
| نویسنده | حسن بن علی بن داود حلی مشهور به ابن داود |
| موضوع | علم رجال |
| مذهب | [[شیعه]][[رده:کتاب شیعه]] |
| ناشر | [[:رده:انتشارات انتشارات حیدریه|انتشارات انتشارات حیدریه]][[رده:انتشارات انتشارات حیدریه]] |
| محل نشر | نجف، عراق |
| سال نشر | ۱۳۹۲ق، ۱۳۵۱ش ش |
| شماره ملی | |
رجال ابن داوود، کتابی است که با زبان عربی به معرفی شخصیتهای راویان احادیث ائمه می‌پردازد. این کتاب اثر حسن بن علی بن داود حلی مشهور به ابن داود می‌باشد و انتشارات حیدریه انتشار آن را به عهده داشته است [۱].
دربارهٔ کتاب
در معرفی این کتاب آمده است: «کتاب، در دو قسمت تنظیم شده است:
قسمت اوّل، در بیان اسامی ممدوحان، شامل نام راویان موثّق و مهمل، و قسمت دوم، شامل نام راویان مجروح و مجهول است.
در پایان قسمت اوّل، چند فایده رجالی ذکر شده که شامل مطالب زیر است:
اسامی افرادی که نجاشی درباره آنها تعبیر «ثقة» را ذکر کرده است؛ اصحاب اجماع؛ اشخاصی که نجاشی در شرح حال آنها تعبیر "ليس بذلك" و یا "لا بأس به" و یا "قريب الأمر" را آورده است؛ اشخاصی که تعداد روایت‌های آنها مشخّص است؛ اشخاصی که مشهور به کنیه‌اند.
در پایان قسمت دوم، این فواید رجالی مطرح شده است: اسامی راویانی که دارای مذهب فاسدی هستند و یا تعبیرهای «ضعیف»، «مضطرب»، "يعرف حديثه وينكر"، "ليس بشيء" و «مجهول» در مورد آنها ذکر شده است. نیز اسامی اشخاصی که ملعونِ در مذهب هستند و ثقاتی که از ضعفا نقل روایت کرده‌اند. همچنین واضعان حدیث، ملعونان و اشخاصی که مشمول دعای یکی از معصومان(ع)شده‌اند، آمده است.
در قسمت «التنبیهات»، نُه «تنبیه» ذکر شده است که در هشت تنبیه اوّل، خصوصیت‌های بعضی راویان، بررسی شده است و در تنبیه نهم، مشیخه شیخ طوسی و شیخ صدوق را از نظر اعتبار اسناد، منظّم نموده است»[۲]
دربارهٔ پدیدآورنده
