رقیه دختر امام حسین: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
{{امامت}} | |||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = امام حسین | |||
| عنوان مدخل = رقیه دختر امام حسین | |||
| مداخل مرتبط = [[رقیه دختر امام حسین در معارف و سیره حسینی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
[[پرونده:13681362.jpeg|300px|بندانگشتی|رقیه دختر امام حسین]] | [[پرونده:13681362.jpeg|300px|بندانگشتی|رقیه دختر امام حسین]] | ||
'''رقیه''' دختر سه چهار سالۀ [[ابا عبدالله الحسین]]{{ع}} که در [[سفر]] [[کربلا]] همراه [[اسرای اهل بیت]] بوده است. | '''رقیه''' دختر سه چهار سالۀ [[ابا عبدالله الحسین]]{{ع}} که در [[سفر]] [[کربلا]] همراه [[اسرای اهل بیت]] بوده است. | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
در [[شام]]، شبی [[پدر]] را به [[خواب]] دید و پس از بیدار شدن بسیار گریست و [[بیتابی]] کرد و [[پدر]] را خواست. خبر به [[یزید]] رسید. به [[دستور]] او [[سر مطهّر امام حسین]]{{ع}} را نزد او بردند و او از این منظره بیشتر ناراحت و رنجور شد و همان روزها در [[خرابۀ شام]] (که محل اقامت موقت [[اهل بیت]] بود) [[جان]] داد<ref>کامل بهایی، ص۱۷۹؛ منتهی الآمال، ص۴۳۷.</ref>. البته دربارۀ این دختر و شهادتش، میان مورخین نظر واحدی وجود ندارد. | در [[شام]]، شبی [[پدر]] را به [[خواب]] دید و پس از بیدار شدن بسیار گریست و [[بیتابی]] کرد و [[پدر]] را خواست. خبر به [[یزید]] رسید. به [[دستور]] او [[سر مطهّر امام حسین]]{{ع}} را نزد او بردند و او از این منظره بیشتر ناراحت و رنجور شد و همان روزها در [[خرابۀ شام]] (که محل اقامت موقت [[اهل بیت]] بود) [[جان]] داد<ref>کامل بهایی، ص۱۷۹؛ منتهی الآمال، ص۴۳۷.</ref>. البته دربارۀ این دختر و شهادتش، میان مورخین نظر واحدی وجود ندارد. | ||
خردسالی این دختر و عواطفی که نام و یادش و کیفیّت [[جان]] باختنش و [[مدفن]] او بر میانگیزد شگفت است و [[شیعیان]] به او علاقۀ خاصّی دارند. محلّ [[دفن]] او کنار یک بازارچۀ قدیمی و با فاصله از [[مسجد اموی]] در [[دمشق]] قرار دارد و چندین بار تعمیر شده است. آخرین تعمیر و توسعه در سال ۱۳۶۴ شمسی از سوی [[ایران]] آغاز شد و پس از چند سال به پایان رسید<ref>شام سرزمین خاطرهها، ص۱۱۱.</ref>. اینک حرمی بزرگ و با شکوه برای آن دختر خردسال بزرگوار وجود دارد که [[زیارتگاه]] [[دوستداران اهل بیت]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۰۱.</ref>. | خردسالی این دختر و عواطفی که نام و یادش و کیفیّت [[جان]] باختنش و [[مدفن]] او بر میانگیزد شگفت است و [[شیعیان]] به او علاقۀ خاصّی دارند. محلّ [[دفن]] او کنار یک بازارچۀ قدیمی و با فاصله از [[مسجد اموی]] در [[دمشق]] قرار دارد و چندین بار تعمیر شده است. آخرین تعمیر و توسعه در سال ۱۳۶۴ شمسی از سوی [[ایران]] آغاز شد و پس از چند سال به پایان رسید<ref>شام سرزمین خاطرهها، ص۱۱۱.</ref>. اینک حرمی بزرگ و با شکوه برای آن دختر خردسال بزرگوار وجود دارد که [[زیارتگاه]] [[دوستداران اهل بیت]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۰۱.</ref>. | ||
خط ۱۲: | خط ۱۸: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
#[[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']] | # [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ ۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۱
رقیه دختر سه چهار سالۀ ابا عبدالله الحسین(ع) که در سفر کربلا همراه اسرای اهل بیت بوده است.
مقدمه
در شام، شبی پدر را به خواب دید و پس از بیدار شدن بسیار گریست و بیتابی کرد و پدر را خواست. خبر به یزید رسید. به دستور او سر مطهّر امام حسین(ع) را نزد او بردند و او از این منظره بیشتر ناراحت و رنجور شد و همان روزها در خرابۀ شام (که محل اقامت موقت اهل بیت بود) جان داد[۱]. البته دربارۀ این دختر و شهادتش، میان مورخین نظر واحدی وجود ندارد. خردسالی این دختر و عواطفی که نام و یادش و کیفیّت جان باختنش و مدفن او بر میانگیزد شگفت است و شیعیان به او علاقۀ خاصّی دارند. محلّ دفن او کنار یک بازارچۀ قدیمی و با فاصله از مسجد اموی در دمشق قرار دارد و چندین بار تعمیر شده است. آخرین تعمیر و توسعه در سال ۱۳۶۴ شمسی از سوی ایران آغاز شد و پس از چند سال به پایان رسید[۲]. اینک حرمی بزرگ و با شکوه برای آن دختر خردسال بزرگوار وجود دارد که زیارتگاه دوستداران اهل بیت است[۳].
منابع
پانویس
- ↑ کامل بهایی، ص۱۷۹؛ منتهی الآمال، ص۴۳۷.
- ↑ شام سرزمین خاطرهها، ص۱۱۱.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۰۱.