باد: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(...)
خط ۲۱: خط ۲۱:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:مدخل]]
[[رده:امام مهدی]]
[[رده:امام مهدی]]
[[رده:باد]]
[[رده:باد]]
[[رده:مدخل فرهنگنامه آخرالزمان]]
[[رده:مدخل فرهنگنامه آخرالزمان]]
[[رده:نیاز به تامل برای عنوان رده]]
[[رده:نیاز به تامل برای عنوان رده]]

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۰۳

مقدمه

یکی از نشانه‌های پیش از ظهور بادی زرد رنگ است که از جانب قبله می‌وزد که دو شب و سه روز تداوم خواهد داشت و به حدی خواهد بود که شب را مانند روز می‌کند... و اولین نشانه‌ها رعد و برق‌های متعدد است و بعد از آن بادی زرد رنگ و سپس بادی دائمی... [۱]. در حدیث دیگری آمده است: زمانی که هم‌جنس‌گرایی در میان مردان و زنان رواج یابد، آنگاه بادی سرخ رنگ از سوی مشرق می‌آید که بعضی را به خاطر گناه و گستاخی‌شان مسخ و بعضی را به زمین فرو می‌برد[۲]. رسول خدا(ص) فرمود: زمانی که فاسقان بر مردم حکومت کنند و شرورها به خاطر شرارتشان مورد احترام قرار گیرند و غنا و موسیقی آشکارا نواخته شود... پس منتظر وزیدن باد سرخ باشید[۳]. یکی دیگر از نشانه‌های آخرالزمان باد سیاه رنگی است که در یک صبح وزیدن می‌گیرد، پس از آن زلزله روی می‌دهد و بغداد اکثراً خراب شده و زیر آوار می‌رود[۴]. در زوراء بادی سرخ رنگ به جنبش می‌آید که مردم را خواهد ترسانید. آنها به نزد علمای خود پناهنده می‌شوند، اما می‌بینند که علمایشان به صورت خوک و بوزینه مسخ شده‌اند و صورت آنها سیاه شده و چشم‌هایشان کبود گشته است[۵][۶].

پرسش مستقیم

منابع

پانویس

  1. ملاحم: ص ۱۲۶.
  2. سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۲۹۹ و کنز العمال: ص ۱۴، ص ۲۲۶.
  3. تحف العقول، ص ۳۱.
  4. بحارالانوار: ج ۵۲، ص ۲۲۰.
  5. ملاحم، ص ۱۴۳.
  6. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۱۳۱.