محمد بن شاذان بن نعیم نیشابوری: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{دیگر کاربردها|ابن شاذان}} | {{دیگر کاربردها|ابن شاذان}} | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[محمد بن شاذان بن نعیم نیشابوری در در معارف مهدویت]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
اسم او "محمد بن شاذان بن نعیم نعیمی نیشابوری" است. [[شیخ صدوق]] او را در ردیف ده نفر دیگر که دو نفرشان از [[نوّاب خاص]] هستند - [[عثمان بن سعید]] و [[محمد بن عثمان]] - ذکر کرده و او را از نائبان منصوب از سوی [[امام مهدی|امام قائم]] {{ع}} دانسته است. لکن [[ابن طاووس]] او را جزء نائبان باواسطه دانسته و از کسانی محسوب داشته که از [[معجزات]] حضرت آگاهی پیدا کرده و آن حضرت را زیارت کرده است<ref>همان، داود الهامى، ص ۱۱۸. </ref>. <ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۱.</ref>. | اسم او "محمد بن شاذان بن نعیم نعیمی نیشابوری" است. [[شیخ صدوق]] او را در ردیف ده نفر دیگر که دو نفرشان از [[نوّاب خاص]] هستند - [[عثمان بن سعید]] و [[محمد بن عثمان]] - ذکر کرده و او را از نائبان منصوب از سوی [[امام مهدی|امام قائم]] {{ع}} دانسته است. لکن [[ابن طاووس]] او را جزء نائبان باواسطه دانسته و از کسانی محسوب داشته که از [[معجزات]] حضرت آگاهی پیدا کرده و آن حضرت را زیارت کرده است<ref>همان، داود الهامى، ص ۱۱۸. </ref>. <ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۱.</ref>. | ||
نسخهٔ ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۲۴
محمد بن شاذان بن نعیم نیشابوری از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: محمد بن شاذان بن نعیم نیشابوری در در معارف مهدویت - پرسش مرتبط نداردمقدمه
اسم او "محمد بن شاذان بن نعیم نعیمی نیشابوری" است. شیخ صدوق او را در ردیف ده نفر دیگر که دو نفرشان از نوّاب خاص هستند - عثمان بن سعید و محمد بن عثمان - ذکر کرده و او را از نائبان منصوب از سوی امام قائم (ع) دانسته است. لکن ابن طاووس او را جزء نائبان باواسطه دانسته و از کسانی محسوب داشته که از معجزات حضرت آگاهی پیدا کرده و آن حضرت را زیارت کرده است[۱]. [۲].
منابع
پانویس
- ↑ همان، داود الهامى، ص ۱۱۸.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۱.