برهان وجوب دفع ضرر محتمل: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
جز (جایگزینی متن - 'متعالی' به 'متعال') |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
بر این اساس حداقل به عنوان یک احتمال در پیش‌روی انسان، یک خطر بلکه [[عذاب]] [[جاودانه]] در [[انتظار]] اوست که چندین انسان راستگو و [[پاک]] از وجود آن خبر داده‌اند. علاوه آنکه [[فطرت]] و [[سرشت انسان]] نیز به نوعی موافق این خبر است. | بر این اساس حداقل به عنوان یک احتمال در پیش‌روی انسان، یک خطر بلکه [[عذاب]] [[جاودانه]] در [[انتظار]] اوست که چندین انسان راستگو و [[پاک]] از وجود آن خبر داده‌اند. علاوه آنکه [[فطرت]] و [[سرشت انسان]] نیز به نوعی موافق این خبر است. | ||
با این فرض آیا انسان حداقل برای [[احتیاط]] و دفع ضرر و عذاب محتمل، نباید از عمق و زوایای خبر و بحث باخبر باشد؟ روشن است که برای اطلاع از [[صحت]] یا سقم مسأله فوق باید اصل ادعای [[پیامبران]] یعنی وجود [[آفریدگار]] | با این فرض آیا انسان حداقل برای [[احتیاط]] و دفع ضرر و عذاب محتمل، نباید از عمق و زوایای خبر و بحث باخبر باشد؟ روشن است که برای اطلاع از [[صحت]] یا سقم مسأله فوق باید اصل ادعای [[پیامبران]] یعنی وجود [[آفریدگار]] متعال به عنوان مبدأ و به تبع آن وجود [[عالم آخرت]] به عنوان [[معاد]]، مورد تحلیل و [[کاوش]] قرار گیرد و آن گام نهادن در مباحث [[خداشناسی]] و تحلیل [[ادله]] نظریه متألهان را می‌طلبد. | ||
حاصل آنکه سه [[انگیزه]] فوق ([[حس]] کنجکاوی، [[شکر منعم]] و دفع خطر) انسان [[عاقل]] را به سوی مباحث خداشناسی سوق می‌دهد.<ref>[[محمد حسن قدردان قراملکی|قدردان قراملکی، محمد حسن]]، [[خداشناسی توحیدی (مقاله)| مقاله «خداشناسی توحیدی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۱۱۹.</ref> | حاصل آنکه سه [[انگیزه]] فوق ([[حس]] کنجکاوی، [[شکر منعم]] و دفع خطر) انسان [[عاقل]] را به سوی مباحث خداشناسی سوق می‌دهد.<ref>[[محمد حسن قدردان قراملکی|قدردان قراملکی، محمد حسن]]، [[خداشناسی توحیدی (مقاله)| مقاله «خداشناسی توحیدی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۱۱۹.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۱ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۰:۰۷
اثبات وجود خدا
در برابر احساس خطر، ضرر و آسیب محتمل، اما مهم؛ عقل آدمی حکم می‌کند که انسان در مقام چاره‌اندیشی برآید و خطر محتمل را از سر راه خود برآید، مثلاً اگر احتمال بدهد که در یکی از سیم‌ها برق وجود دارد در مقام تشخیص سیم برق از غیربرق برمی‌آید. در مورد جهان و آفریدگار آن باید بر این منوال رفتار کرد. شکی نیست که از اول خلقت یک عده انسان‌های پاک و راستگو ظاهر شده و با داعیه نبوت، از زندگی ابدی و جاوید انسان در عالم دیگر خبر داده‌اند. در این زندگی جاوید، انسان‌ها به دو گروه سعادتمند و معذب تقسیم خواهند شد که در متون دینی از گروه اول به نام «مؤمنان» و از گروه دوم به نام «کافران» تعبیر می‌شود.
بر این اساس حداقل به عنوان یک احتمال در پیش‌روی انسان، یک خطر بلکه عذاب جاودانه در انتظار اوست که چندین انسان راستگو و پاک از وجود آن خبر داده‌اند. علاوه آنکه فطرت و سرشت انسان نیز به نوعی موافق این خبر است.
با این فرض آیا انسان حداقل برای احتیاط و دفع ضرر و عذاب محتمل، نباید از عمق و زوایای خبر و بحث باخبر باشد؟ روشن است که برای اطلاع از صحت یا سقم مسأله فوق باید اصل ادعای پیامبران یعنی وجود آفریدگار متعال به عنوان مبدأ و به تبع آن وجود عالم آخرت به عنوان معاد، مورد تحلیل و کاوش قرار گیرد و آن گام نهادن در مباحث خداشناسی و تحلیل ادله نظریه متألهان را می‌طلبد. حاصل آنکه سه انگیزه فوق (حس کنجکاوی، شکر منعم و دفع خطر) انسان عاقل را به سوی مباحث خداشناسی سوق می‌دهد.[۱]
