زیاد بن عیسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == ابوعبیده زیاد بن عیسی حذاء کوفی معروف به ابوعبیده حذاء و ابورجاء کوفی جزو اصحاب امام باقر و امام صادق{{ع}} بود و از آن دو بزرگوار حدیث نقل کر...» ایجاد کرد)
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
 
جز (جایگزینی متن - 'صحیح الروایه' به 'صحیح‌الروایه')
خط ۲: خط ۲:


== آشنایی اجمالی ==
== آشنایی اجمالی ==
[[ابوعبیده زیاد بن عیسی حذاء کوفی]] معروف به [[ابوعبیده حذاء]] و [[ابورجاء کوفی]] جزو [[اصحاب]] [[امام باقر]] و [[امام صادق]]{{ع}} بود و از آن دو بزرگوار [[حدیث]] نقل کرد<ref>رجال الطوسی، ص۱۲۲ و ۲۰۲.</ref>. ایشان کتابی دارد که [[احادیث]] آن را از [[امام محمد باقر]]{{ع}} [[روایت]] کرده است. [[نجاشی]] ابوعبیده را از [[محدثان]] معروف [[شیعه]]، [[موثق]] و صحیح الروایه دانسته و می‌‌نویسد: او در نزد [[آل محمد]] موقعیت و منزلتی [[نیکو]] داشت و در یک [[سفر]] [[امام باقر]]{{ع}} را از [[مدینه]] تا [[مکه]] مشایعت کرد<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۸۸.</ref>. امام صادق{{ع}} او را از [[اهل بیت]]{{ع}} شمرده است<ref>اعیان الشیعه، ج۷، ص۷۹.</ref>. کسانی چون [[ابوایوب خزاز]]، [[فضل بن عثمان]] و [[جمیل بن صالح]] از او [[روایت]] نقل کرده‌اند<ref>جامع الرواة}۱، ص۳۳۶.</ref>. ابوعبیده در [[زمان]] [[حیات]] امام صادق{{ع}} از [[دنیا]] رفت و [[امام]] بر سر قبرش حاضر شد و در حقش [[دعا]] کرد<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۳۶۸.</ref>. او دارای کتاب [[حدیثی]] بود که [[علی بن رئاب]] از آن روایت کرده است<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۸۸.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۳۴۹؛ [[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص ۴۸۴.</ref>
[[ابوعبیده زیاد بن عیسی حذاء کوفی]] معروف به [[ابوعبیده حذاء]] و [[ابورجاء کوفی]] جزو [[اصحاب]] [[امام باقر]] و [[امام صادق]]{{ع}} بود و از آن دو بزرگوار [[حدیث]] نقل کرد<ref>رجال الطوسی، ص۱۲۲ و ۲۰۲.</ref>. ایشان کتابی دارد که [[احادیث]] آن را از [[امام محمد باقر]]{{ع}} [[روایت]] کرده است. [[نجاشی]] ابوعبیده را از [[محدثان]] معروف [[شیعه]]، [[موثق]] و صحیح‌الروایه دانسته و می‌‌نویسد: او در نزد [[آل محمد]] موقعیت و منزلتی [[نیکو]] داشت و در یک [[سفر]] [[امام باقر]]{{ع}} را از [[مدینه]] تا [[مکه]] مشایعت کرد<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۸۸.</ref>. امام صادق{{ع}} او را از [[اهل بیت]]{{ع}} شمرده است<ref>اعیان الشیعه، ج۷، ص۷۹.</ref>. کسانی چون [[ابوایوب خزاز]]، [[فضل بن عثمان]] و [[جمیل بن صالح]] از او [[روایت]] نقل کرده‌اند<ref>جامع الرواة}۱، ص۳۳۶.</ref>. ابوعبیده در [[زمان]] [[حیات]] امام صادق{{ع}} از [[دنیا]] رفت و [[امام]] بر سر قبرش حاضر شد و در حقش [[دعا]] کرد<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۳۶۸.</ref>. او دارای کتاب [[حدیثی]] بود که [[علی بن رئاب]] از آن روایت کرده است<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۸۸.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۳۴۹؛ [[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص ۴۸۴.</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۲۳ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۳۳

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

آشنایی اجمالی

ابوعبیده زیاد بن عیسی حذاء کوفی معروف به ابوعبیده حذاء و ابورجاء کوفی جزو اصحاب امام باقر و امام صادق(ع) بود و از آن دو بزرگوار حدیث نقل کرد[۱]. ایشان کتابی دارد که احادیث آن را از امام محمد باقر(ع) روایت کرده است. نجاشی ابوعبیده را از محدثان معروف شیعه، موثق و صحیح‌الروایه دانسته و می‌‌نویسد: او در نزد آل محمد موقعیت و منزلتی نیکو داشت و در یک سفر امام باقر(ع) را از مدینه تا مکه مشایعت کرد[۲]. امام صادق(ع) او را از اهل بیت(ع) شمرده است[۳]. کسانی چون ابوایوب خزاز، فضل بن عثمان و جمیل بن صالح از او روایت نقل کرده‌اند[۴]. ابوعبیده در زمان حیات امام صادق(ع) از دنیا رفت و امام بر سر قبرش حاضر شد و در حقش دعا کرد[۵]. او دارای کتاب حدیثی بود که علی بن رئاب از آن روایت کرده است[۶].[۷]

منابع

پانویس

  1. رجال الطوسی، ص۱۲۲ و ۲۰۲.
  2. رجال النجاشی، ج۱، ص۳۸۸.
  3. اعیان الشیعه، ج۷، ص۷۹.
  4. جامع الرواة}۱، ص۳۳۶.
  5. اختیار معرفة الرجال، ص۳۶۸.
  6. رجال النجاشی، ج۱، ص۳۸۸.
  7. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۳۴۹؛ رجبی دوانی، محمد حسین، کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی ص ۴۸۴.