زیاد قندی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام رضا| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = زیاد قندی در معارف و سیره رضوی| پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == ابوالفضل زیاد بن مروان قندی انباری بغدادی از اصحاب امام صادق و امام کاظم{{ع}}<ref>رجال الطوسی، ص۱۹۸ و...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
جز (جایگزینی متن - 'پرونده:9030760879.jpg|22px]] 22px جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی') |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۰۱
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام رضا است. زیاد قندی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: زیاد قندی در معارف و سیره رضوی - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
ابوالفضل زیاد بن مروان قندی انباری بغدادی از اصحاب امام صادق و امام کاظم(ع)[۱] بود. نجاشی می‌‌نویسد: قندی از موالیان بنی هاشم بود و از آن دو امام بزرگوار حدیث نقل کرده است.[۲] راویانی چون ابن ابی عمیر،[۳] یعقوب بن یزید[۴] و محمد بن اسماعیل زعفرانی[۵] از او حدیث نقل کرده‌اند. عده‌ای از رجال شناسان او را از ارکان گروه واقفی[۶] و محدثی ضعیف و مردود الروایة [۷] خوانده‌اند. طبق گزارش کشّی، او از قوّامان و نمایندگان مالی امام کاظم(ع) بود. پس از شهادت آن حضرت مبلغ هفتاد هزار دینار از اموال امام نزد وی ماند، از این رو زیاد امامت امام رضا(ع) را نپذیرفت و درصدد تطمیع و تهدید یونس بن عبدالرحمان، مدافع امامت امام رضا(ع) برآمد.[۸] با این همه، گروهی از دانشمندان علم حدیث و رجال، زیاد را اهل ورع، عالم، فقیه، ثقه و صحابی خاص امام کاظم(ع)[۹] شمرده‌اند. کتاب الحدیث[۱۰] و اصل اثر اوست.[۱۱].[۱۲]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ رجال الطوسی، ص۱۹۸ و ۳۵۰.
- ↑ رجال النجاشی، ج۱، ص۳۸۹.
- ↑ جامع الرواة، ج۱، ص۳۳۸.
- ↑ الفهرست (طوسی)، ص۷۲.
- ↑ هدایة المحدثین، ص۶۸.
- ↑ اختیار معرفة الرجال، ص۴۶۶.
- ↑ خلاصة الاقوال، ص۲۲۳.
- ↑ اختیار معرفة الرجال، ص۴۶۷ و ۴۹۳.
- ↑ الارشاد، ج۲، ص۲۴۷ و ۲۴۸.
- ↑ الذریعه، ج۶، ص۳۳۳.
- ↑ الذریعه، ج۲، ص۱۵۰.
- ↑ فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۳۴۹.