الگو:صفحهٔ اصلی/پرسش برگزیده

انتظار قلبی به چه معناست؟ و آیا مراد از انتظار تنها انتظار قلبی است؟ پاسخ جامع به این پرسش، برگرفته از تمامی پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه اندیشمندان و نویسندگانی است که تصویر آنان در ذیل دیده می‌شود:

• 

  موسوی

• 

  مکارم

• 

  ناصری

• 

  اراکی

• 

  فقیه

• 

  آیتی

انتظار فرج به سه قسم انتظار قلبی، لفظی و عملی تقسیم می‌‌شود. مرحلۀ اول این است که ما در دل منتظر آن حضرتیم و از نیامدنشان بی قراریم. انتظار لفظی این است که برای ظهور آن حضرت دعا کنیم، ولی انتظار عملی به آمادگی خارجی نسبت به آمدن آن حضرت اطلاق می‌‌شود.

انتظار قلبی حالتی است روحی و نفسانی که از آن آماده شدن برای چیزی که در انتظارش هستیم، استفاده می‌‌شود؛ لذا هر قدر انتظار شدیدتر باشد، آماده شدن هم بیشتر می‌‌شود، این حالت درونی، وقتی شدت یافت و عمق و غنا پیدا کرد از قلب به اعضا و جوارح سرازیر می‌‌شود و آثار خود را در عمل نشان می‌دهد و روشن است، انتظار مورد نظر پیشوایان معصوم همان انتظار عمق و غنایافته است که موجب تلاش و مجاهدت منتظر می‌شود.

انتظار قلبی دارای درجات سه‌گانه است:

1. درجۀ اول: یقین داشته باشد ظهور آن حضرت حق است و واقع خواهد شد.
2. درجۀ دوم: ظهور را موقت به وقت خاصی نداند که قبل از آن، مأیوس از وقوع شود.
3. درجۀ سوم: بر حسب روایت: «هر صبح و شام منتظر فرج باشید» در هر حال و هر زمانی باید منتظر بود، یعنی امید وقوع آن را داشت.

مقصود از انتظار، صرفاً انتظار قلبی نیست، بلکه مراد انتظار عملی است هر چند انتظار قلبی نیز لازم است، ولی نه به عنوان مقصود اصلی، بلکه به عنوان مقدمۀ انتظار عملی که مقصود اصلی است.

ادامه