احمد بن بشیر برقی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[احمد بن بشیر برقی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط = }} | ||
| موضوع مرتبط = | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = [[احمد بن بشیر برقی در تراجم و رجال]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
عنوان احمد بن بشیر در اسناد متعدد [[روایات]] قرار گرفته و مشترک بین چند راوی است. ایشان را در شمار [[راویان]] [[ضعیف]] حساب کردهاند و [[احمد بن محمد بن یحیی]] را تنها [[راوی]] [[روایات]] وی برشمردهاند<ref> | عنوان احمد بن بشیر در اسناد متعدد [[روایات]] قرار گرفته و مشترک بین چند راوی است. ایشان را در شمار [[راویان]] [[ضعیف]] حساب کردهاند و [[احمد بن محمد بن یحیی]] را تنها [[راوی]] [[روایات]] وی برشمردهاند<ref>نجاشی، رجال، ص۳۴۸. </ref>، [[شیخ طوسی]] او را در کتاب الرجال به همراه «[[احمد بن حسین بن سعید]]» در باب {{عربی|"من لم يرو عن واحد من الأئمة {{عم}}"}} ذکر کرده و نوشته است: {{عربی|"روی عنهما محمد بن احمد بن يحيى"}}<ref>رجال الطوسی، ص۴۱۲، ش۵۹۷۳ - ۵۹۷۴.</ref> و به نقل از [[ابن بابویه]] آورده که محمد بن احمد بن یحیی از هر دو آنان که افرادی ضعیف بودند، [[نقل روایت]] کرده است<ref>{{عربی|روی عنهما محمد بن احمد بن یحیی و هما ضعیفان، ذکر ذلک ابن بابویه}}، رجال [[طوسی]]، ص۴۱۲.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۹۳ – ۹۴؛ ابوالقاسم خویی، معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۶۲.</ref> | ||
از [[تاریخ]] ولادت و [[وفات]] احمد بن بشیر اطلاعی در دست نیست و روایت مستقیم از [[معصوم]] {{ع}} نیز نقل نکرده است؛ از این رو، شیخ طوسی نام وی را در باب {{عربی|"من لم یرو عن واحد من الأئمة {{ع}}"}} ذکر کرده است<ref>رجال الطوسی، ص۴۱۲، ش۵۹۷۳ - ۵۹۷۴.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۹۴.</ref> | از [[تاریخ]] ولادت و [[وفات]] احمد بن بشیر اطلاعی در دست نیست و روایت مستقیم از [[معصوم]] {{ع}} نیز نقل نکرده است؛ از این رو، شیخ طوسی نام وی را در باب {{عربی|"من لم یرو عن واحد من الأئمة {{ع}}"}} ذکر کرده است<ref>رجال الطوسی، ص۴۱۲، ش۵۹۷۳ - ۵۹۷۴.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۹۴.</ref> |
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۰۶
مقدمه
عنوان احمد بن بشیر در اسناد متعدد روایات قرار گرفته و مشترک بین چند راوی است. ایشان را در شمار راویان ضعیف حساب کردهاند و احمد بن محمد بن یحیی را تنها راوی روایات وی برشمردهاند[۱]، شیخ طوسی او را در کتاب الرجال به همراه «احمد بن حسین بن سعید» در باب "من لم يرو عن واحد من الأئمة (ع)" ذکر کرده و نوشته است: "روی عنهما محمد بن احمد بن يحيى"[۲] و به نقل از ابن بابویه آورده که محمد بن احمد بن یحیی از هر دو آنان که افرادی ضعیف بودند، نقل روایت کرده است[۳].[۴]
از تاریخ ولادت و وفات احمد بن بشیر اطلاعی در دست نیست و روایت مستقیم از معصوم (ع) نیز نقل نکرده است؛ از این رو، شیخ طوسی نام وی را در باب "من لم یرو عن واحد من الأئمة (ع)" ذکر کرده است[۵].[۶]
مذهب راوی
با توجه به عدم ذکر نام راوی در کتب رجالی، درباره مذهب و گرایش فکری وی، اطلاعی نداریم، ولی از روایت محل بحث که درباره ذبایح اهل کتاب، نصارا و ناصبیها از امام صادق (ع) سؤال میکند و امام علی در جوابش فرمود: «كُلْهَا إِلَى يَوْمٍ مَا»، استفاده میشود که وی بر مذهب امامیه بوده است[۷].
جایگاه حدیثی راوی
شیخ طوسی در کتاب الرجال، نام وی را به همراه احمد بن الحسین بن سعید ذکر کرده و نوشته است: "روى عنهما محمد بن أحمد بن يحيى، وهما ضعيفان، ذكر ذلك إبن بابويه"[۸] و از جمله راویانی است که جزو مستثنیات ابن ولید[۹] به حساب آمده است[۱۰].
منابع
پانویس
- ↑ نجاشی، رجال، ص۳۴۸.
- ↑ رجال الطوسی، ص۴۱۲، ش۵۹۷۳ - ۵۹۷۴.
- ↑ روی عنهما محمد بن احمد بن یحیی و هما ضعیفان، ذکر ذلک ابن بابویه، رجال طوسی، ص۴۱۲.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۹۳ – ۹۴؛ ابوالقاسم خویی، معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۶۲.
- ↑ رجال الطوسی، ص۴۱۲، ش۵۹۷۳ - ۵۹۷۴.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۹۴.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص۹۵-۹۶.
- ↑ رجال الطوسی، ص۴۱۲، ش۵۹۷۴.
- ↑ إبن ولید (محمد بن الحسن بن الولید؛ استاد شیخ صدوق) تعدادی از افرادی را که محمد بن احمد بن یحیی از آنها روایت نموده، استثنا کرده و حکم به تضعیف آنها داده است که از جمله آنها احمد بن بشیر است؛ ر.ک: الفهرست (طوسی)، ص۴۰۹ - ۴۱۰، ش۶۲۳؛ رجال النجاشی، ص۳۴۸، ش۹۳۹.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۹۵-۹۶.