حذیفة بن اسید غفاری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۷۶: خط ۷۶:
[[رده:اصحاب امام علی]]
[[رده:اصحاب امام علی]]
[[رده:اصحاب امام حسن]]
[[رده:اصحاب امام حسن]]
[[رده:حذیفة بن اسید غفاری]]
[[رده:بنی‌غفار]]
[[رده:بنی‌غفار]]
[[رده:بنی‌حرام]]
[[رده:بنی‌حرام]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۱

حذیفة بن اسید غفاری
تصویر قدیمی از مسجد کوفه
نام کاملحذیفة بن اسید غفاری
جنسیتمرد
کنیهابوسریحه
از قبیلهبنی‌غفار
از تیرهبنی‌حرام
پسرخفاف بن حذیفة بن اسید غفاری
محل زندگی
درگذشت۴۲ هجری، کوفه
از اصحاب
فعالیت‌های اوحضور در صلح حدیبیه


مقدمه

حذیفه بن اسید معروف به کنیه‌اش ابوسریحه از اصحاب رسول خدا (ص) بود که در تحت شجر (بیعت رضوان) با آن حضرت بیعت کرد و در صلح حدیبیه حضور داشت[۱].

وی از رسول خدا (ص) و ابوذر غفاری روایاتی نقل کرده؛ از جمله این حدیث معروف که اهل بیت (ع) مانند سفینه نوح‌اند. او می‌گوید: ابوذر حلقه درب خانه خدا (کعبه) را گرفته بود و خود را معرفی کرد که من جندب فرزند جناده‌ام، هرکس مرا می‌شناسد، که می‌شناسد و هرکس نمی‌شاسد، بداند من ابوذرم، من از رسول خدا (ص) شنیدم که می‌فرمود: «همانا مثل و شباهت اهل بیت من در این امت مثل سفینه نوح در دریای متلاطم است، هرکس بر آن سوار شود، نجات یابد و هرکس از آن تخلف کند، غرق خواهد شد، آیا به شما ابلاغ نکردم.....»[۲]؛

حذیفه این صحابی بزرگ، پس از وفات رسول خدا (ص) به کوفه آمد و در آنجا ساکن شد و در شمار اصحاب امیرالمؤمنین (ع) و سپس از اصحاب امام حسن مجتبی (ع) گردید و در سال ۴۲ هجری در کوفه درگذشت و زید بن ارقم بر او نماز گزارد[۳]. حذیفه از امیرالمؤمنین علی (ع) نقل حدیث کرده[۴] و طبق حدیثی از موسی بن جعفر (ع) وی در قیامت از حواریون امام حسن مجتبی (ع) است[۵].[۶]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. اسد الغابه، ج۱، ص۳۸۸ و اعیان الشیعه، ج۴، ص۵۸۸.
  2. «إِنَّمَا مَثَلُ أَهْلِ بَيْتِي فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ مَثَلُ سَفِينَةِ نُوحٍ فِي لُجَّةِ الْبَحْرِ مَنْ رَكِبَهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِقَ أَلاَ هَلْ بَلَّغْتُ... ؟»رجال کشی، شرح حال ابوذر، ص۲۶، ح۵۲ و اعیان الشیعه، ج۴، ص۵۸۸.
  3. اعیان الشیعه، ج۴، ص۵۸۸.
  4. اعیان الشیعه، ج۴، ص۵۸۸.
  5. اعیان الشیعه، ج۴، ص۵۸۸، رجال کشی، شرح حال سلمان، ص۹، ح۲۰.
  6. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۴۱۷-۴۱۸.