آدم بن اسحاق اشعری قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۶: خط ۶:


[[نجاشی]] وی را توثیق کرده است.<ref>رجال النجاشی ۱/۲۶۲.</ref> اثر وی کتاب الحدیث می‌‌باشد.<ref>الذریعه ۶/۳۰۳.</ref> [[تاریخ]] وفاتش به دست نیامد، ولی پیش از سال ۲۰۳ هـ<ref>معجم المؤلفین ۲/۲۱۹.</ref> و اواخر قرن سوم[[حیات]] داشت.<ref>اعیان الشیعه ۲/۸۵.</ref> [[مقبره]] وی در [[قبرستان]] شیخان قم است.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص 60.</ref>
[[نجاشی]] وی را توثیق کرده است.<ref>رجال النجاشی ۱/۲۶۲.</ref> اثر وی کتاب الحدیث می‌‌باشد.<ref>الذریعه ۶/۳۰۳.</ref> [[تاریخ]] وفاتش به دست نیامد، ولی پیش از سال ۲۰۳ هـ<ref>معجم المؤلفین ۲/۲۱۹.</ref> و اواخر قرن سوم[[حیات]] داشت.<ref>اعیان الشیعه ۲/۸۵.</ref> [[مقبره]] وی در [[قبرستان]] شیخان قم است.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص 60.</ref>
== جستارهای وابسته ==
{{مدخل وابسته}}
* [[خاندان اشعری]]
* [[آدم بن عبدالله اشعری قمی]] (جد)
* [[اسحاق بن آدم اشعری قمی]] (پدر)
* [[زکریا بن آدم اشعری قمی]] (عمو)
* [[اسماعیل بن آدم اشعری قمی]] (عمو)
{{پایان مدخل وابسته}}


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۱۸ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۱۴

آشنایی اجمالی

آدم بن اسحاق بن آدم قمی اشعری منسوب به قبیله اشعریون است که ابتدا در یمن بودند و پس از فتوحات اسلامی و در زمان حجاج بن یوسف، عده‌ای از آنها به قم مهاجرت کرده و مقیم شدند.

جد او آدم از اصحاب امام صادق (ع) بود. وی از راویان حدیث در اواخر قرن سوم[۱] و مردی زاهد و خاشع بود و از راویانی چون یونس بن یعقوب و عبیدالله بن محمد جعفی روایت دارد. ابراهیم بن هاشم قمی، احمد برقی[۲] و محمد بن عبدالجبار از آدم روایت نقل کرده‌اند.

نجاشی وی را توثیق کرده است.[۳] اثر وی کتاب الحدیث می‌‌باشد.[۴] تاریخ وفاتش به دست نیامد، ولی پیش از سال ۲۰۳ هـ[۵] و اواخر قرن سومحیات داشت.[۶] مقبره وی در قبرستان شیخان قم است.[۷]

جستارهای وابسته

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. اعیان الشیعه ۲/۸۵.
  2. لسان المیزان ۱/۳۳۵.
  3. رجال النجاشی ۱/۲۶۲.
  4. الذریعه ۶/۳۰۳.
  5. معجم المؤلفین ۲/۲۱۹.
  6. اعیان الشیعه ۲/۸۵.
  7. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص 60.