سیر مهدویت سیاست متعالی (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

سیر مهدویت سیاست متعالی
سیر مهدویت سیاست متعالی
زبان	فارسی
نویسندگان	علی رضا صدرا
موضوع	مهدویت
مذهب	شیعه
منتشر شده در	فصلنامه مشرق موعود
وابسته به	مؤسسه آینده روشن
محل نشر	قم، ایران
تاریخ نشر	تابستان ۱۳۸۸
شماره	۱۰
ناشر الکترونیک	پایگاه مجلات تخصصی نور
	v; t; e;

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ ‏۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۰۴

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

سیر مهدویت سیاست متعالی عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به بررسی مسائل مختلف مهدویت می‌پردازد. این مقاله ۱۶ صفحه‌ای به قلم علی رضا صدرا نگاشته شده و در فصلنامه مشرق موعود (شماره ۱۰، تابستان ۱۳۸۸) منتشر شده است^[۱]

چکیده مقاله

نویسنده در چکیده مقاله خود می‌نویسد: «نوع بشر از بدو پیدایی تاکنون، سیری پیوسته، پویا و در عین حال پیچاپیچ و پرفراز و فرود را دنبال کرده و طی نموده است؛ سیری که همواره با هدایت همراه بوده و رو سوی مهدویت به عنوان محوریت و نقطه تعالی و وضعیت کمال مطلوب متعالی داشته است. بدین‌سان سیر بشر، هدایت و مهدویت، به نظر می‌رسد از بدویت پیشآمدنی دوران تاریخ نانویسا و حتی پیشاتاریخ آغاز شده و با تأسیس دولت و تدوین قانون و تبعیت از آنها، وارد مرحله یا دوره مدنیت خویش شده است. وضعیتی که با ارسال پیام و پیام‌آوران الهی به منزله هادی اعم از راهنمایی و راهبری، از نبوت و شریعت آدم و حتی بنا به روایات و شواهد، دولت در حد خانوادگی او حدودمند گشت، اما در مسیر دینی واحد و توحیدی اسلام، با مراحل و مراتب متکامل شریعت یا شریعت‌ها تا دین و شریعت کامل، جامع و خاتم مدنی، اجتماعی و سیاسی ـ جهانی (للناس و للعالمین) محمدی فرارفت. در این مرحله، دو رویکرد سیاست و سیاسی متعالی و نامتعالی، همچون دو جریان متعارض، همواره در قبال، در مقابل و حتی در مقابله با هم بوده‌اند. با انحراف عملی و تحریف علمی اسلام از سیر متعادل و متعالی خود و بازماندگی از زایا، پویا و پایایی ذاتی خویش که تشتت و تقهر یا واپس‌گرایی جهان اسلام را در پی داشت، توسعه تک‌ساحتی صرفا مادی و طبعا تنازعی و داروینیستی را به دنبال داشته است. مرحله‌ای که پس از چندین قرن، دچار بحران‌های تا حد بن‌بست ذاتی و درون‌زادی به‌ویژه نیهیلیستی (نسبیت و نیست‌انگاری مطلقه) فرای اهم مشکلات اقتصادی، سیاسی و فرهنگی حاصله خویش گشته و جهان را در معرض چالش نابودی یا گذار قرار داده است. نگاه و نظریه انقلاب و نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران، با پیام و پی‌آمدهای معناگرا، معنوی و اخلاقی متعالی خویش، نشان و نوید گذر از نیستی و نسبیت‌انگاری‌های مطلقه و گذار از یاس و یا باس (ترس)، به آرزوی بلند و حتی امید تعجیل فرج منجی و موعود جهانی است. از غرایب روزگار، خاستگاه، جایگاه و نقش پیش‌تاز ایران و ایرانیان از پگاه تاریخ یا مرحله بازپسین آن است؛ ملت و کشوری که هم‌اینک چشم‌انداز توسعه متعادل و متعالی اقتصادی، سیاسی و اجتماعی و فرهنگی را که نازله توسعه متعالی مهدوی بوده، در فرایند خویش دارد و ارتقای کارآیی و کارآمدی ملی اعم از دولتی، عمومی و خصوصی را فراروی همگی نیروها و نهادهای علمی، راهبردی و کاربردی فرهیخته خود دارد. با این انتظار و آمادگی فعال و سازنده که با شبیه‌سازی، الگوگیری و بهره‌گیری بهینه و بسامان از آموزه‌های توسعه و کارآمدی مهدوی، این راه و راهبرد سرنوشت‌ساز و در عین حال الهام‌بخش و امیدآفرین را به درستی تبیین و ترسیم نموده و طی ساخته و تحقق خواهد بخشید»^[۱]

فهرست مقاله

چکیده
مقدمه
انقلاب اسلامی؛ معنوی و مهدوی‌گرا
دکترین‌های جهانی ضد انقلابی شبه‌ مهدوی
امواج سه‌گانه مدنی، مادی و معنوی تا مهدوی
نتیجه
پی‌نوشت‌ها

دربارهٔ پدیدآورنده

آقای دکتر علی‌رضا صدرا (متولد ۱۳۳۷ ش، دزفول)، تحصیلات دانشگاهی خود را در مقطع دکتری علوم سیاسی دانشگاه تربیت مدرس به اتمام رساند. نماینده مجلس شورای اسلامی دوره چهارم و عضو کمیسیون سیاست خارجی، مشاور وزیر کار، رئیس مؤسسه علمی کار و تامین اجتماعی، دانشیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، عضو شورای راهبردی پژوهشگاه دفاع مقدس، ریاست اندیشکده سیاست مرکز الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، عضو شورای راهبردی سازمان مرکزی بسیج اساتید کشور، معاونت پژوهشی اتحادیه جهانی اساتید مسلمان از جمله فعالیت‌های وی است. او علاوه بر تدریس دروس دانشگاهی به راهنمایی و مشاوره پایان‌نامه‌های دانشجویان نیز مشغول است و تاکنون چندین جلد کتاب و مقاله به رشته تحریر درآورده است. «عدالت مهدوی و فلسفه تاریخ»، «مفهوم‌شناسی حکمت متعالی سیاسی»، «دیباچه‌ای بر پدیده شناسی نظام سیاسی مهدوی»، «سیر مهدویت سیاست متعالی»، «آسیب‌شناسی جهانی شدن و جهانی‌سازی با مدل جهانی‌گرایی مهدویت»، «مشروعیت سیاسی»، «گرایش فلسفی‌سیاسی در تاریخ و جهان اسلام و ایران»، «نقش راهبردی دولت در نظریه سیاسی امام خمینی» و «ارزش‌های حاکم بر جامعه ایرانی» برخی از این آثار است.^[۲]

پانویس

دریافت متن

پیوند به بیرون

[p1-1] ۱٫۰ ^۱٫۱ پایگاه تخصصی مجلات نور

[p2-2] پایگاه اندیشوران حوزه

[۱]

[۲]

@@ خط ۳۲: / خط ۳۲: @@
 ==چکیده مقاله==
-*نویسنده در چکیده مقاله خود می‌نویسد: «نوع [[بشر]] از بدو پیدایی تاکنون، سیری پیوسته، پویا و در عین حال پیچاپیچ و پرفراز و فرود را دنبال کرده و طی نموده است؛ سیری که همواره با [[هدایت]] همراه بوده و رو سوی [[مهدویت]] به عنوان محوریت و نقطه تعالی و وضعیت کمال مطلوب متعالی داشته است. بدین‌سان سیر [[بشر]]، [[هدایت]] و [[مهدویت]]، به نظر می‌رسد از بدویت پیشآمدنی دوران [[تاریخ]] نانویسا و حتی پیشاتاریخ آغاز شده و با [[تأسیس دولت]] و تدوین [[قانون]] و [[تبعیت]] از آنها، وارد مرحله یا دوره مدنیت خویش شده است. وضعیتی که با ارسال [[پیام]] و پیام‌آوران [[الهی]] به منزله [[هادی]] اعم از [[راهنمایی]] و راهبری، از [[نبوت]] و [[شریعت]] [[آدم]] و حتی بنا به [[روایات]] و شواهد، [[دولت]] در حد [[خانوادگی]] او حدودمند گشت، اما در مسیر [[دینی]] [[واحد]] و [[توحیدی]] [[اسلام]]، با مراحل و مراتب متکامل [[شریعت]] یا شریعت‌ها تا [[دین]] و [[شریعت]] کامل، جامع و خاتم [[مدنی]]، [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] ـ جهانی (للناس و للعالمین) محمدی فرارفت. در این مرحله، دو رویکرد [[سیاست]] و [[سیاسی]] متعالی و نامتعالی، همچون دو جریان متعارض، همواره در قبال، در مقابل و حتی در مقابله با هم بوده‌اند. با [[انحراف]] عملی و [[تحریف]] [[علمی]] [[اسلام]] از سیر [[متعادل]] و متعالی خود و بازماندگی از زایا، پویا و پایایی ذاتی خویش که تشتت و تقهر یا واپس‌گرایی [[جهان اسلام]] را در پی داشت، توسعه تک‌ساحتی صرفا مادی و طبعا تنازعی و داروینیستی را به دنبال داشته است. مرحله‌ای که پس از چندین قرن، دچار بحران‌های تا حد بن‌بست ذاتی و درون‌زادی به‌ویژه نیهیلیستی (نسبیت و [[نیست‌انگاری]] مطلقه) فرای اهم [[مشکلات]] [[اقتصادی]]، [[سیاسی]] و [[فرهنگی]] حاصله خویش گشته و [[جهان]] را در معرض چالش نابودی یا گذار قرار داده است. نگاه و [[نظریه]] [[انقلاب]] و [[نظام سیاسی]] [[جمهوری اسلامی ایران]]، با [[پیام]] و پی‌آمدهای معناگرا، [[معنوی]] و [[اخلاقی]] متعالی خویش، نشان و نوید گذر از نیستی و نسبیت‌انگاری‌های مطلقه و گذار از یاس و یا باس ([[ترس]])، به آرزوی بلند و حتی [[امید]] [[تعجیل فرج]] [[منجی]] و [[موعود جهانی]] است. از غرایب روزگار، خاستگاه، [[جایگاه]] و نقش پیش‌تاز [[ایران]] و [[ایرانیان]] از پگاه [[تاریخ]] یا مرحله بازپسین آن است؛ [[ملت]] و کشوری که هم‌اینک چشم‌انداز توسعه [[متعادل]] و متعالی [[اقتصادی]]، [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] و [[فرهنگی]] را که نازله توسعه متعالی [[مهدوی]] بوده، در فرایند خویش دارد و ارتقای کارآیی و کارآمدی ملی اعم از دولتی، عمومی و خصوصی را فراروی همگی نیروها و نهادهای [[علمی]]، راهبردی و کاربردی [[فرهیخته]] خود دارد. با این [[انتظار]] و [[آمادگی]] فعال و سازنده که با شبیه‌سازی، [[الگوگیری]] و بهره‌گیری بهینه و بسامان از آموزه‌های توسعه و کارآمدی [[مهدوی]]، این راه و [[راهبرد]] سرنوشت‌ساز و در عین حال الهام‌بخش و امیدآفرین را به [[درستی]] [[تبیین]] و ترسیم نموده و طی ساخته و تحقق خواهد بخشید»<ref name=p1></ref>
+*نویسنده در چکیده مقاله خود می‌نویسد: «نوع [[بشر]] از بدو پیدایی تاکنون، سیری پیوسته، پویا و در عین حال پیچاپیچ و پرفراز و فرود را دنبال کرده و طی نموده است؛ سیری که همواره با [[هدایت]] همراه بوده و رو سوی [[مهدویت]] به عنوان محوریت و نقطه تعالی و وضعیت کمال مطلوب متعالی داشته است. بدین‌سان سیر [[بشر]]، [[هدایت]] و [[مهدویت]]، به نظر می‌رسد از بدویت پیشآمدنی دوران [[تاریخ]] نانویسا و حتی پیشاتاریخ آغاز شده و با [[تأسیس دولت]] و تدوین [[قانون]] و [[تبعیت]] از آنها، وارد مرحله یا دوره مدنیت خویش شده است. وضعیتی که با ارسال [[پیام]] و پیام‌آوران [[الهی]] به منزله [[هادی]] اعم از [[راهنمایی]] و راهبری، از [[نبوت]] و [[شریعت]] [[آدم]] و حتی بنا به [[روایات]] و شواهد، [[دولت]] در حد [[خانوادگی]] او حدودمند گشت، اما در مسیر [[دینی]] واحد و [[توحیدی]] [[اسلام]]، با مراحل و مراتب متکامل [[شریعت]] یا شریعت‌ها تا [[دین]] و [[شریعت]] کامل، جامع و خاتم [[مدنی]]، [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] ـ جهانی (للناس و للعالمین) محمدی فرارفت. در این مرحله، دو رویکرد [[سیاست]] و [[سیاسی]] متعالی و نامتعالی، همچون دو جریان متعارض، همواره در قبال، در مقابل و حتی در مقابله با هم بوده‌اند. با [[انحراف]] عملی و [[تحریف]] [[علمی]] [[اسلام]] از سیر [[متعادل]] و متعالی خود و بازماندگی از زایا، پویا و پایایی ذاتی خویش که تشتت و تقهر یا واپس‌گرایی [[جهان اسلام]] را در پی داشت، توسعه تک‌ساحتی صرفا مادی و طبعا تنازعی و داروینیستی را به دنبال داشته است. مرحله‌ای که پس از چندین قرن، دچار بحران‌های تا حد بن‌بست ذاتی و درون‌زادی به‌ویژه نیهیلیستی (نسبیت و [[نیست‌انگاری]] مطلقه) فرای اهم [[مشکلات]] [[اقتصادی]]، [[سیاسی]] و [[فرهنگی]] حاصله خویش گشته و [[جهان]] را در معرض چالش نابودی یا گذار قرار داده است. نگاه و [[نظریه]] [[انقلاب]] و [[نظام سیاسی]] [[جمهوری اسلامی ایران]]، با [[پیام]] و پی‌آمدهای معناگرا، [[معنوی]] و [[اخلاقی]] متعالی خویش، نشان و نوید گذر از نیستی و نسبیت‌انگاری‌های مطلقه و گذار از یاس و یا باس ([[ترس]])، به آرزوی بلند و حتی [[امید]] [[تعجیل فرج]] [[منجی]] و [[موعود جهانی]] است. از غرایب روزگار، خاستگاه، [[جایگاه]] و نقش پیش‌تاز [[ایران]] و [[ایرانیان]] از پگاه [[تاریخ]] یا مرحله بازپسین آن است؛ [[ملت]] و کشوری که هم‌اینک چشم‌انداز توسعه [[متعادل]] و متعالی [[اقتصادی]]، [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] و [[فرهنگی]] را که نازله توسعه متعالی [[مهدوی]] بوده، در فرایند خویش دارد و ارتقای کارآیی و کارآمدی ملی اعم از دولتی، عمومی و خصوصی را فراروی همگی نیروها و نهادهای [[علمی]]، راهبردی و کاربردی [[فرهیخته]] خود دارد. با این [[انتظار]] و [[آمادگی]] فعال و سازنده که با شبیه‌سازی، [[الگوگیری]] و بهره‌گیری بهینه و بسامان از آموزه‌های توسعه و کارآمدی [[مهدوی]]، این راه و [[راهبرد]] سرنوشت‌ساز و در عین حال الهام‌بخش و امیدآفرین را به [[درستی]] [[تبیین]] و ترسیم نموده و طی ساخته و تحقق خواهد بخشید»<ref name=p1></ref>
 == فهرست مقاله ==