ذوالجناح: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۸ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۵۵

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

ذوالجناح: نام اسب حسین بن علیS که روز عاشورا بر آن نشسته بود.

مقدمه

از آن جهت که این اسب، رهوار و تندرو بوده است، به آن ذو الجناح می‌‌گفته‌اند. این اسب، پس از شهادت آن حضرت، از پیکر وی دفاع می‌‌کرد و به سواران دشمن حمله می‌‌نمود و به این طریق، تعدادی را کشت^[۱]. سید الشهدا تا آخرین حدّ و لحظۀ توان خود، سوار بر این اسب بود و مقاومت و جنگ می‌‌کرد. در پایان از روی این اسب بر زمین کربلا افتاد.
پس از شهادت امام حسینS، اسب او کاکل خود را به خون امام آغشته کرد و با صیحه و فریاد و گام بر زمین زدن به سوی خیمه‌ها دوید تا شهادت امام را به اهل بیت خبر دهد. زنان متوجّه شهادت امام شدند و شیون آنان برخاست^[۲]. در برخی منابع نقل شده که اسب امام، پس از شهادت حضرت، وحشت‌زده از نزد بانوان گریخت و خود را به آب فرات انداخت و ناپدید شد ^[۳].
در زیارت ناحیۀ مقدّسه از این اسب، با عنوان “جواد” یاد شده که با زین و حالت پریشان روی به خیمه‌ها نهاد: «فَلَمَّا رَأَيْنَ النِّسَاءُ جَوَادَكَ مَخْزِياً وَ نَظَرْنَ سَرْجَكَ عَلَيْهِ مَلْوِيّاً بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ نَاشِرَاتِ الشُّعُورِ عَلَى الْخُدُودِ لَاطِمَاتٍ لِلْوُجُوهِ سَافِراتٍ وَ بِالْعَوِيلِ دَاعِيَاتٍ»^[۴]. و روایت است که پس از شهادت امام، این اسب با همهمه می‌‌گفت: «الظَّلِيمَةَ الظَّلِيمَةَ لِأُمَّةٍ قَتَلَتِ ابْنَ بِنْتِ نَبِيِّهَا»^[۵]^[۶].

جستارهای وابسته

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ مناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۵۸.
↑ بحار الأنوار، ج۴۵، ص۶۰.
↑ تذکرة الشهدا، ملا حبیب الله کاشی، ص۳۵۳.
↑ حیاة الامام الحسین، ج۳، ص۲۹۸.
↑ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۶۶.
↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۸۶.

[1] مناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۵۸.

[2] بحار الأنوار، ج۴۵، ص۶۰.

[3] تذکرة الشهدا، ملا حبیب الله کاشی، ص۳۵۳.

[4] حیاة الامام الحسین، ج۳، ص۲۹۸.

[5] بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۶۶.

[6] محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۸۶.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 {{ویرایش غیرنهایی}}
 {{امامت}}
-'''ذوالجناح''': بالدار، نام اسب [[حسین بن علی]]{{ع}} که [[روز عاشورا]] بر آن نشسته بود.
+'''ذوالجناح''':  نام اسب [[حسین بن علی]]{{ع}} که [[روز عاشورا]] بر آن نشسته بود.
 ==مقدمه==
-از آن جهت که این اسب، رهوار و تندرو بوده است، به آن ذو الجناح می‌‌گفته‌اند. این اسب، پس از [[شهادت]] آن [[حضرت]]، از پیکر وی [[دفاع]] می‌‌کرد و به سواران [[دشمن]] حمله می‌‌نمود و به این طریق، تعدادی را کشت<ref>مناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۵۸.</ref>. [[سید الشهدا]] تا آخرین حدّ و لحظۀ توان خود، سوار بر این اسب بود و [[مقاومت]] و [[جنگ]] می‌‌کرد. در پایان از روی این اسب بر [[زمین]] [[کربلا]] افتاد.
+*از آن جهت که این اسب، رهوار و تندرو بوده است، به آن ذو الجناح می‌‌گفته‌اند. این اسب، پس از [[شهادت]] آن [[حضرت]]، از پیکر وی [[دفاع]] می‌‌کرد و به سواران [[دشمن]] حمله می‌‌نمود و به این طریق، تعدادی را کشت<ref>مناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۵۸.</ref>. [[سید الشهدا]] تا آخرین حدّ و لحظۀ توان خود، سوار بر این اسب بود و [[مقاومت]] و [[جنگ]] می‌‌کرد. در پایان از روی این اسب بر [[زمین]] [[کربلا]] افتاد.
+*پس از [[شهادت امام حسین]]{{ع}}، اسب او کاکل خود را به [[خون]] [[امام]] آغشته کرد و با [[صیحه]] و فریاد و گام بر [[زمین]] زدن به سوی خیمه‌ها دوید تا [[شهادت امام]] را به [[اهل بیت]] خبر دهد. [[زنان]] متوجّه [[شهادت امام]] شدند و شیون آنان برخاست<ref>بحار الأنوار، ج۴۵، ص۶۰.</ref>. در برخی منابع [[نقل]] شده که اسب [[امام]]، پس از [[شهادت]] [[حضرت]]، وحشت‌زده از نزد [[بانوان]] گریخت و خود را به آب [[فرات]] انداخت و ناپدید شد <ref>تذکرة الشهدا، ملا حبیب الله کاشی، ص۳۵۳.</ref>.
-پس از [[شهادت امام حسین]]{{ع}}، اسب او کاکل خود را به [[خون]] [[امام]] آغشته کرد و با [[صیحه]] و فریاد و گام بر [[زمین]] زدن به سوی خیمه‌ها دوید تا [[شهادت امام]] را به [[اهل بیت]] خبر دهد. [[زنان]] متوجّه [[شهادت امام]] شدند و شیون آنان برخاست<ref>بحار الأنوار، ج۴۵، ص۶۰.</ref>. در برخی منابع [[نقل]] شده که اسب [[امام]]،پس از [[شهادت]] [[حضرت]]، وحشت‌زده از نزد [[بانوان]] گریخت و خود را به آب [[فرات]] انداخت و ناپدید شد<ref>تذکرة الشهدا، ملا حبیب الله کاشی، ص۳۵۳.</ref>. در [[زیارت]] ناحیۀ مقدّسه از این اسب، با عنوان “جواد” یاد شده که با زین و حالت پریشان روی به خیمه‌ها نهاد: {{متن حدیث|فَلَمَّا رَأَيْنَ النِّسَاءُ جَوَادَكَ مَخْزِياً وَ نَظَرْنَ سَرْجَكَ عَلَيْهِ مَلْوِيّاً بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ نَاشِرَاتِ الشُّعُورِ عَلَى الْخُدُودِ لَاطِمَاتٍ لِلْوُجُوهِ سَافِراتٍ وَ بِالْعَوِيلِ دَاعِيَاتٍ}}<ref>حیاة الامام الحسین، ج۳، ص۲۹۸.</ref>. و [[روایت]] است که پس از [[شهادت امام]]، این اسب با همهمه می‌‌گفت: {{متن حدیث|الظَّلِيمَةَ الظَّلِيمَةَ لِأُمَّةٍ قَتَلَتِ ابْنَ بِنْتِ نَبِيِّهَا}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۶۶.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۸۶.</ref>.
+*در [[زیارت]] ناحیۀ مقدّسه از این اسب، با عنوان “جواد” یاد شده که با زین و حالت پریشان روی به خیمه‌ها نهاد: {{متن حدیث|فَلَمَّا رَأَيْنَ النِّسَاءُ جَوَادَكَ مَخْزِياً وَ نَظَرْنَ سَرْجَكَ عَلَيْهِ مَلْوِيّاً بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ نَاشِرَاتِ الشُّعُورِ عَلَى الْخُدُودِ لَاطِمَاتٍ لِلْوُجُوهِ سَافِراتٍ وَ بِالْعَوِيلِ دَاعِيَاتٍ}}<ref>حیاة الامام الحسین، ج۳، ص۲۹۸.</ref>. و [[روایت]] است که پس از [[شهادت امام]]، این اسب با همهمه می‌‌گفت: {{متن حدیث|الظَّلِيمَةَ الظَّلِيمَةَ لِأُمَّةٍ قَتَلَتِ ابْنَ بِنْتِ نَبِيِّهَا}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۶۶.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۸۶.</ref>.
 == جستارهای وابسته ==