بدو

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

بدو در قرآن | بدو در حدیث | بدو در فقه سیاسی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل بدو (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

• بَدوْ: ظاهر بودن و ظهور، بادیه و بدوی به معنای بیابان و بیابانی در مقابل شهری و شهرنشینی.
• ﴿يَوَدُّوا لَوْ أَنَّهُمْ بَادُونَ فِي الْأَعْرَابِ يَسْأَلُونَ عَنْ أَنْبَائِكُمْ﴾.
• بیابان‌نشینی اشاره به طریقه ای خاص از فرهنگ و سلوک دارد که از اقتصادی کاملاً آزاد برخوردار است و به مکان خاصی تعلق ندارد. معاش بادیه نشینان بر شکار و دامداری و تا حدودی کشاورزی متکی است (در حد رفع نیازهای فردی). در چنین روشی از زندگی معمولاً قدرت به صورت متمرکز جلوه ای نداشته، روابط اجتماعی بسیار محدود و معمولاً ریش‌ سفیدان و بزرگان قبیله، سیاست‌ها و تصمیمات مهم را رقم می‌زنند و هر گروه یا خانواده ای بر اساس پیمان‌های بین قبایل یا اقوام تحت حمایت قبایل قدرتمندتر قرار دارند.

منابع

• نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: