ریحانه بنت زید در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233)...» ایجاد کرد) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
[[ریحانه دختر زید بن عمرو]] از [[قبیله]] [[بنی نضیر]] است. چون [[همسر]] او، | [[ریحانه دختر زید بن عمرو]] از [[قبیله]] [[بنی نضیر]] است. چون [[همسر]] او، «حَکَم»، از [[بنی قریظه]] بود، بعضی او را به قبیله بنی قریظه نسبت داده‌اند<ref>زوجات النبی{{صل}}، سعید ایوب، ص۱۱۶.</ref>. حکم، مردی [[یهودی]] بود که به [[ریحانه]] بسیار علاقه مند و به او [[احترام]] می‌گذاشت. ریحانه هم با آنکه [[زن]] بسیار [[زیبایی]] بود، می‌گفت: پس از او، همسری نخواهم گرفت. | ||
هنگامی که [[پیامبر]]{{صل}} با بنی قریظه جنگید و آنها را [[اسیر]] کرد و به حکم [[سعد | هنگامی که [[پیامبر]]{{صل}} با بنی قریظه جنگید و آنها را [[اسیر]] کرد و به حکم [[سعد بن معاذ]] بنا شد مردان کشته شوند، [[اسیران]] را به نزد [[رسول خدا]]{{صل}} آوردند. [[حضرت]] [[دستور]] داد ریحانه را از میان [[اسرا]] جدا کرده و به [[خانه]] [[ام منذر]]، دختر [[قیس]]، بفرستند. از این عمل معلوم شد که حضرت او را برای خود [[انتخاب]] کرده است؛ زیرا گزیده از [[غنایم]]، مخصوص [[امام]] و پیامبر می‌باشد. | ||
موقعی که رسول خدا{{صل}} از کار بنی قریظه خلاص شد، به خانه ام منذر رفت و ریحانة را طلبید و جلو روی خود نشانید و او را به [[اسلام]] [[دعوت]] کرد. ریحانه ابتدا نپذیرفت و سپس پیامبر{{صل}} به او فرمود: "اگر [[خدا]] و رسولش را [[اختیار]] کنی، رسول خدا{{صل}} هم تو را برای خود اختیار خواهد کرد". ریحانه گفت: "خدا و رسولش را اختیار می‌کنم" و [[مسلمان]] شد. | موقعی که رسول خدا{{صل}} از کار بنی قریظه خلاص شد، به خانه ام منذر رفت و ریحانة را طلبید و جلو روی خود نشانید و او را به [[اسلام]] [[دعوت]] کرد. ریحانه ابتدا نپذیرفت و سپس پیامبر{{صل}} به او فرمود: "اگر [[خدا]] و رسولش را [[اختیار]] کنی، رسول خدا{{صل}} هم تو را برای خود اختیار خواهد کرد". ریحانه گفت: "خدا و رسولش را اختیار می‌کنم" و [[مسلمان]] شد. | ||
نسخهٔ ۲۱ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۶:۵۰
- اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث ریحانه بنت زید است. "ریحانه بنت زید" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
ریحانه دختر زید بن عمرو از قبیله بنی نضیر است. چون همسر او، «حَکَم»، از بنی قریظه بود، بعضی او را به قبیله بنی قریظه نسبت داده‌اند[۱]. حکم، مردی یهودی بود که به ریحانه بسیار علاقه مند و به او احترام می‌گذاشت. ریحانه هم با آنکه زن بسیار زیبایی بود، می‌گفت: پس از او، همسری نخواهم گرفت.
هنگامی که پیامبر(ص) با بنی قریظه جنگید و آنها را اسیر کرد و به حکم سعد بن معاذ بنا شد مردان کشته شوند، اسیران را به نزد رسول خدا(ص) آوردند. حضرت دستور داد ریحانه را از میان اسرا جدا کرده و به خانه ام منذر، دختر قیس، بفرستند. از این عمل معلوم شد که حضرت او را برای خود انتخاب کرده است؛ زیرا گزیده از غنایم، مخصوص امام و پیامبر می‌باشد.
موقعی که رسول خدا(ص) از کار بنی قریظه خلاص شد، به خانه ام منذر رفت و ریحانة را طلبید و جلو روی خود نشانید و او را به اسلام دعوت کرد. ریحانه ابتدا نپذیرفت و سپس پیامبر(ص) به او فرمود: "اگر خدا و رسولش را اختیار کنی، رسول خدا(ص) هم تو را برای خود اختیار خواهد کرد". ریحانه گفت: "خدا و رسولش را اختیار می‌کنم" و مسلمان شد.
پیامبر(ص) او را آزاد ساخت و پس از آزادی او را به همسری خود درآورد، و مهریه او را مانند دیگر همسران خود دوازده و نیم اوقیه طلا یا نقره معادل پانصد درهم تعیین کرد. این ازدواج در محرم سال ششم هجری واقع شد.
از این تاریخ، ریحانه جزو زنان رسول خدا(ص) شد و پیامبر(ص) مانند سایر زن‌ها برای او سهمی قرار داد. پیامبر(ص) به ریحانه بسیار توجه و علاقه داشت تا جایی که هر چه از پیامبر(ص) می‌خواست، حضرت از او دریغ نمی‌فرمود، تا آنجا که به او گفتند: اگر آزادی بنی قریظه را تقاضا می‌کردی، پذیرفته می‌شد ولی وقت گذشته بود [۲].[۳].
سر انجام ریحانه
ریحانه در سال یازدهم هجری، هم زمان با بازگشت پیامبر(ص) از حجة الوداع از دنیا رفت و در بقیع به خاک سپرده شد[۴].[۵].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ زوجات النبی(ص)، سعید ایوب، ص۱۱۶.
- ↑ الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۸، ص۱۰۳.
- ↑ جوان هوشیار، جعفر، مقاله «ریحانه بنت زید»، دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم، ج۵، ص ۱۱۴-۱۱۱۵.
- ↑ المغازی، واقدی، ج۲، ص۵۲۰-۵۲۱؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۳، ص۲۳۹-۲۴۲؛ الاصابه، ابن حجر، ج۸، ص۱۴۶؛ البدایة و النهایه، ابن کثیر، ج۵، ص۳۰۵؛ زوجات النبی(ص)، سعید ایوب، ص۱۱۶-۱۱۸.
- ↑ جوان هوشیار، جعفر، مقاله «ریحانه بنت زید»، دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم، ج۵، ص ۱۱۵.