رافع بن حریمله قینقاعی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
|||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
او را [[رافع بن حرمله]] نیز خوانده‌اند.<ref> المغازی، ج ۳، ص ۱۰۵۹.</ref> از زندگانی‌اش اطلاعات فراوانی در دست نیست. وی از اعضای [[طایفه]] [[یهودی]] [[بنی‌قینقاع]] بود که در یثرب، کنار [[قبایل]] [[خزرج]] و در هم پیمانی با آنها بودند. این طایفه در [[سال دوم هجری]] [[پیمان]] خود را با [[پیامبر]] نقض کردند<ref>المغازی، ج ۱، ص ۱۷۶.</ref>. عبدالله بن اُبی از سران [[خزرج]] فراوان کوشید مانع [[تبعید]] آنان از یثرب شود؛ اما موفق نشد.<ref>المغازی، ج ۱، ص ۱۷۷ ـ ۱۷۹.</ref> رافع و تنی دیگر از این طایفه که تا اندازه‌ای [[فقیر]] هم بودند، ترجیح دادند کنار عبدالله بن اُبی بمانند، زیرا وی نیازهایشان را برآورده می‌کرد، از این رو رافع [[اسلام]] آورد و به عبداللّه‌بن اُبی پیوست و در کنار او به [[مخالفت]] پنهانی با پیامبر{{صل}} پرداخت. عبدالله بن اُبی، رافع را بسیار [[دوست]] داشت و رافع نیز فراوان به وی ارادت می‌ورزید و به او می‌گفت خودم، مالم و فرزندانم فدای تو باشند. | او را [[رافع بن حرمله]] نیز خوانده‌اند.<ref> المغازی، ج ۳، ص ۱۰۵۹.</ref> از زندگانی‌اش اطلاعات فراوانی در دست نیست. وی از اعضای [[طایفه]] [[یهودی]] [[بنی‌قینقاع]] بود که در یثرب، کنار [[قبایل]] [[خزرج]] و در هم پیمانی با آنها بودند. این طایفه در [[سال دوم هجری]] [[پیمان]] خود را با [[پیامبر]] نقض کردند<ref>المغازی، ج ۱، ص ۱۷۶.</ref>. عبدالله بن اُبی از سران [[خزرج]] فراوان کوشید مانع [[تبعید]] آنان از یثرب شود؛ اما موفق نشد.<ref>المغازی، ج ۱، ص ۱۷۷ ـ ۱۷۹.</ref> رافع و تنی دیگر از این طایفه که تا اندازه‌ای [[فقیر]] هم بودند، ترجیح دادند کنار عبدالله بن اُبی بمانند، زیرا وی نیازهایشان را برآورده می‌کرد، از این رو رافع [[اسلام]] آورد و به عبداللّه‌بن اُبی پیوست و در کنار او به [[مخالفت]] پنهانی با پیامبر{{صل}} پرداخت. عبدالله بن اُبی، رافع را بسیار [[دوست]] داشت و رافع نیز فراوان به وی ارادت می‌ورزید و به او می‌گفت خودم، مالم و فرزندانم فدای تو باشند. | ||
[[مرگ]] عبدالله بن اُبی در [[ذی‌قعده]] ([[سال ۹ هجری]])<ref> دلائل‌النبوه، ج ۵، ص ۲۸۵؛ المنتظم، ج ۳، ص ۳۷۷.</ref> برای رافع و دیگر [[یهودیان]] [[مسلمان]] شده بسیار دشوار بود و در [[تشییع جنازه]] عبدالله بن اُبی حضوری چشمگیر داشتند، به گونه‌ای که دیگران نمی‌توانستند به [[تابوت]] نزدیک شوند؛ همچنین پس از [[دفن]] وی [[خاک]] بر سر ریخته و می‌گفتند ای کاش پیش از تو [[جان]] داده بودیم.<ref> المغازی، ج ۳، ص ۱۰۵۷ ـ ۱۰۶۰.<ref> برپایه این روایت، رافع تا مرگ عبدالله بن اُبی در سال ۹ هجری زنده بود. برابر برخی گزارش‌ها هنگام اعزام به تبوک در همان سال، رافع از دنیا رفت و پیامبر{{صل}} پس از مرگش او را منافق بزرگی شمرده بود<ref>المحبر، ص ۴۷۰؛ السیرة النبویه، ج ۱، ص ۵۲۷؛ انساب الاشراف، ج، ص ۲۸۵.</ref>.<ref>[[مهران اسماعیلی|اسماعیلی، مهران]]، [[رافع بن حریمله قینقاعی (مقاله)|مقاله «رافع بن حریمله قینقاعی»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱۳.</ref> | [[مرگ]] عبدالله بن اُبی در [[ذی‌قعده]] ([[سال ۹ هجری]])<ref> دلائل‌النبوه، ج ۵، ص ۲۸۵؛ المنتظم، ج ۳، ص ۳۷۷.</ref> برای رافع و دیگر [[یهودیان]] [[مسلمان]] شده بسیار دشوار بود و در [[تشییع جنازه]] عبدالله بن اُبی حضوری چشمگیر داشتند، به گونه‌ای که دیگران نمی‌توانستند به [[تابوت]] نزدیک شوند؛ همچنین پس از [[دفن]] وی [[خاک]] بر سر ریخته و می‌گفتند ای کاش پیش از تو [[جان]] داده بودیم.<ref> المغازی، ج ۳، ص ۱۰۵۷ ـ ۱۰۶۰.</ref> برپایه این روایت، رافع تا مرگ عبدالله بن اُبی در سال ۹ هجری زنده بود. برابر برخی گزارش‌ها هنگام اعزام به تبوک در همان سال، رافع از دنیا رفت و پیامبر{{صل}} پس از مرگش او را منافق بزرگی شمرده بود<ref>المحبر، ص ۴۷۰؛ السیرة النبویه، ج ۱، ص ۵۲۷؛ انساب الاشراف، ج، ص ۲۸۵.</ref>.<ref>[[مهران اسماعیلی|اسماعیلی، مهران]]، [[رافع بن حریمله قینقاعی (مقاله)|مقاله «رافع بن حریمله قینقاعی»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱۳.</ref> | ||
==رافع بن حریمله قینقاعی در شان نزول== | ==رافع بن حریمله قینقاعی در شان نزول== | ||
نسخهٔ ۲۷ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۲۲:۳۴
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
او را رافع بن حرمله نیز خوانده‌اند.[۱] از زندگانی‌اش اطلاعات فراوانی در دست نیست. وی از اعضای طایفه یهودی بنی‌قینقاع بود که در یثرب، کنار قبایل خزرج و در هم پیمانی با آنها بودند. این طایفه در سال دوم هجری پیمان خود را با پیامبر نقض کردند[۲]. عبدالله بن اُبی از سران خزرج فراوان کوشید مانع تبعید آنان از یثرب شود؛ اما موفق نشد.[۳] رافع و تنی دیگر از این طایفه که تا اندازه‌ای فقیر هم بودند، ترجیح دادند کنار عبدالله بن اُبی بمانند، زیرا وی نیازهایشان را برآورده می‌کرد، از این رو رافع اسلام آورد و به عبداللّه‌بن اُبی پیوست و در کنار او به مخالفت پنهانی با پیامبر(ص) پرداخت. عبدالله بن اُبی، رافع را بسیار دوست داشت و رافع نیز فراوان به وی ارادت می‌ورزید و به او می‌گفت خودم، مالم و فرزندانم فدای تو باشند.
مرگ عبدالله بن اُبی در ذی‌قعده (سال ۹ هجری)[۴] برای رافع و دیگر یهودیان مسلمان شده بسیار دشوار بود و در تشییع جنازه عبدالله بن اُبی حضوری چشمگیر داشتند، به گونه‌ای که دیگران نمی‌توانستند به تابوت نزدیک شوند؛ همچنین پس از دفن وی خاک بر سر ریخته و می‌گفتند ای کاش پیش از تو جان داده بودیم.[۵] برپایه این روایت، رافع تا مرگ عبدالله بن اُبی در سال ۹ هجری زنده بود. برابر برخی گزارش‌ها هنگام اعزام به تبوک در همان سال، رافع از دنیا رفت و پیامبر(ص) پس از مرگش او را منافق بزرگی شمرده بود[۶].[۷]
رافع بن حریمله قینقاعی در شان نزول
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ المغازی، ج ۳، ص ۱۰۵۹.
- ↑ المغازی، ج ۱، ص ۱۷۶.
- ↑ المغازی، ج ۱، ص ۱۷۷ ـ ۱۷۹.
- ↑ دلائل‌النبوه، ج ۵، ص ۲۸۵؛ المنتظم، ج ۳، ص ۳۷۷.
- ↑ المغازی، ج ۳، ص ۱۰۵۷ ـ ۱۰۶۰.
- ↑ المحبر، ص ۴۷۰؛ السیرة النبویه، ج ۱، ص ۵۲۷؛ انساب الاشراف، ج، ص ۲۸۵.
- ↑ اسماعیلی، مهران، مقاله «رافع بن حریمله قینقاعی»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۱۳.