عمیر بن عطارد بن حاجب تمیمی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== {{یادآوری پانویس}} {{پانویس}} +== پانویس == {{پانویس}})) |
||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
* [[پرونده:1379452.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|'''اصحاب امام علی، ج۲''']] | * [[پرونده:1379452.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|'''اصحاب امام علی، ج۲''']] | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
نسخهٔ ۲۵ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۲۲
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
- عمیر فرزند عطارد از قبیله مضر کوفه مردی شاعر و از شیعیان و نیروهای سواره نظام امیرالمؤمنین(ع) بود[۱] و در جنگ صفین هنگامی که امیرالمؤمنین(ع) پرچم‌های گروه‌ها را می‌بست و فرماندهان را مشخص کرده و نامه‌هایی برای جنگ با معاویه به اطراف می‌نوشت، عمیر بن عطارد بن حاجب تمیمی را فرمانده گروه تمیم کوفه قرار داد[۲].[۳]
شجاعت و دلاوری عمیر در صحنه نبرد
- در یکی از روزهای جنگ صفین، امیرالمؤمنین(ع) به درخواست سران قبایل، برای هر گروهی روزی برای جنگیدن قرار داد و از این میان یک روز جمعه نصیب گروه تمیم به فرماندهی عمیر بن عطارد بن حاجب تمیمی شد. صبحگاه روز جمعه، عمیر بن عطارد بن حاجب تمیمی که بزرگ و سالار قوم مضر از اهل کوفه بود، به قوم خود گفت: ای قوم! من به مانند ابوطفیل که روز قبل جنگید، می‌جنگم و شما هم روش بنی‌کنانه را در پیش گیرید. سپس پرچم را به دست گرفت و پیش رفت.
- عمیر بن عطارد بن حاجب تمیمی تا شب نبرد سختی در آن روز انجام داد، به طوری که پرچم وی از خون شامیان رنگین شد، و هنگام غروب آفتاب به جانب امیرمؤمنان(ع) بازگشت و گفت: ای امیرالمؤمنین! من به مردم خود خوش گمان بودم، ولی اینک در عمل چیزی بیش از حد انتظار خود از آنان دیدم، از هر جهت نیک جنگیدند و به آسانی دشمن خود را سخت به تکاپو افکندند و به خواست خدا از عهدۀ دشمن به خوبی برآیند تا به زودی کارش را بسازند[۴].[۵]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ رجال طوسی، ص۵۲، ش۹۴.
- ↑ وقعة صفین، ص۲۰۵.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۰۸۹-۱۰۹۰.
- ↑ ر.ک: وقعة صفین، ص۳۰۹ – ۳۱۱.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۰۹۰.