بتشکنی امام علی: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n{{امامت}} +{{امامت}})) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-== جستارهای وابسته == * +== جستارهای وابسته == {{مدخلهای وابسته}} * )) |
||
خط ۹: | خط ۹: | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{مدخلهای وابسته}} | |||
* [[بت]] | * [[بت]] | ||
* [[بتشکنی]] | * [[بتشکنی]] |
نسخهٔ ۲۵ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۳۴
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل بتشکنی امام علی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- امیر المؤمنین(ع)، همچون ابراهیم خلیل، بتشکن بزرگ تاریخ است. طبق نقل منابع، دوبار بتشکنی کرده است، یکبار پیش از هجرت و در دوران حضور در مکّه در سالهای آغازین بعثت بهصورت پنهانی، یکبار هم در سال هشتم هجری و هنگام فتح مکّه دربار نخست، کنار کعبه پا بر دوش حضرت رسول(ص) گذاشت و به بام کعبه رفت و بت بزرگ قریش را که از مس بود و با رشتههای فلّزی از بام تا زمین محکم بسته شده بود، شکست و به زمین افکند و خورد شد، آنگاه فرود آمد. یکبار هم در فتح مکّه که وارد کعبه شد و بتها را که سیصد و شصت بت بودند به زمین ریخت و بت بزرگ را که هبل نام داشت از بام کعبه به زیر افکند و آن را شکست و خود از طرف ناودان پایین پرید.[۱].
- بتشکنی علی(ع)، که کعبۀ مقدس و خانۀ توحید را از بتها و مظاهر شرک پاکسازی کرد، در منابع فراوانی از شیعه و سنی آمده است.[۲] این فضیلت بزرگ، در زبان شاعران عرب و عجم نیز مورد توجّه بوده است و پا گذاشتن بر دوش رسول خدا(ص) برای شکستن بتهای کعبه، از افتخارات و فضیلتهای منحصربهفرد امیر المؤمنین(ع) است. علاوه بر این مورد، به نقل تواریخ رسول خدا(ص) پس از جنگ حنین، به سمت طائف رفت و چند روز آنجا را محاصره کرد و علی(ع) را همراه گروهی اعزام کرد که هرجا هربتی دیدند بشکنند. حضرت پس از درگیری مختصری که با بعضی از مشرکین داشت، همراه گروهی که با وی بودند پیش رفتند و بتها را شکسته، نزد رسول خدا(ص) بازگشتند. پیامبر خدا هم بر این فتح عظیم تکبیر گفت و دست علی(ع) را گرفته به کناری رفتند و مدّتی به تنهایی با هم به صحبت نشستند.[۳][۴].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ الغدیر، ج ۷ ص ۹
- ↑ علامۀ امینی در منبع فوق، مدارک آن را آورده است
- ↑ ارشاد مفید، ج ۱ ص ۱۵۲. در این زمینه ر. ک: دانشنامۀ امام علی، ج ۱۰ ص ۲۷۲
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۱۲۲.