تدارک در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n{{امامت}} +{{امامت}})) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n\n\n +\n\n)) |
||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: مدخل]] | [[رده: مدخل]] | ||
[[رده: تدارک]] | [[رده: تدارک]] | ||
نسخهٔ ۲۸ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۱۳
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل تدارک (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- تدارک: فریادرسی و دستگیری کردن[۱] و اغاثه. اصل آن "درک" به معنای لحوق و وصل (پیوستن)[۲].
لَوْلَا أَنْ تَدَارَكَهُ نِعْمَةٌ مِنْ رَبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاءِ
[۳].- تدارک به معنای دستگیری کردن و پشتیبانی که معمولاً با نعمت استعمال می‌شود، در فرهنگ سیاسی قرآن به خداوند نسبت داده شده است. جبران نقیصه و خطیئه با تدارک الهی، به معنای دادن توفیق توبه و پذیرش توبه از بندگان محقق می‌شود[۴]. این فعل پسندیده که با رحمت و فضل خداوند همساز است، در جامعه انسانی نیز باید جاری و ساری گردد تا همه با تدارک یکدیگر، به همپوشانی اجتماعی نایل شوند[۵].
منابع
پانویس
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۳۳.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۲۶۹.
- ↑ «اگر نعمتی از پروردگارش او را درنمی‌یافت نکوهیده به کرانه افکنده شده بود» سوره قلم، آیه ۴۹.
- ↑ وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۲۹، ص۷۳.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۷۲.