خبث

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

خبث در قرآن - خبث در حدیث - خبث در فقه سیاسی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل خبث (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

• پلیدی، ناپاکی مخالف طیب، وصف هر چیز فاسد و هر چیزی که به دلیل پلیدی و پستی مورد کراهت باشد؛ اعم از معقولات نظیر اعتقاد باطل و دروغگویی و محسوسات مانند فحشا و افعال پلید و فاسد.
• ﴿قُلْ لَا يَسْتَوِي الْخَبِيثُ وَالطَّيِّبُ وَلَوْ أَعْجَبَكَ كَثْرَةُ الْخَبِيثِ﴾.
• آیه شریفه ضرب‌المثلی است برای بیان این نکته که قواعد و آموزه‌های دینی بر صفات تکوینی از پاکی و پلیدی که مؤثر در مسیر سعادت و شقاوت انسان هستند، استوار گشته است. در این مسئله کثرت یا قلت تابعان تأثیری ندارد. پاکان پاک هستند، هرچند کم باشند و پلیدان پلیدند، گرچه زیاد باشند.
• ضرب‌المثلی در زبان فارسی بسیار مورد استناد عوام مردم قرار می‌گیرد که "خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو". عده‌ای برای ارتکاب گناه و اعمال خلاف اخلاق به این ضرب‌المثل تمسک می‌کنند. قرآن کریم این دیدگاه را مردود می‌شمارد: ﴿وَإِنْ تُطِعْ أَكْثَرَ مَنْ فِي الْأَرْضِ يُضِلُّوكَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ﴾..

منابع

• نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم