عثمان بن رواسی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==)) |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
نسخهٔ ۱۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۴:۱۸
مقدمه
عثمان بن عیسی عامری رواسی کلابی، از قبیله بنی کلاب، مکنی به ابو عمرو، از یاران امام موسی بن جعفر(ع) بود. به دلیل اطمینانی که حضرت به او داشتند، اموالی را که مردم به امام(ع) می‌بخشیدند نزد وی به امانت می‌گذاشتند[۱].
بعد از شهادت امام موسی بن جعفر(ع)، گروهی از یاران ایشان، به سبب طمع مال و دلایل مختلف، شهادت امام(ع) را نپذیرفتند و مذهب واقفیه را بوجود آوردند. عثمان در جرگه همین مذهب در آمد و از شیوخ بزرگ این فرقه محسوب می‌شد. امام رضا(ع) طبق وصیت پدر بزرگوارشان مبنی بر جمع‌آوری اموالی که در دست امنا بود، طی نامه‌ای به عثمان بن رواسی به او فرمودند: اموال پدرم را به من برگردان تا این اموال را در بین فقرا و مستمندان تقسیم کنم. عثمان نیز طی نامه به امام رضا(ع) نوشت: پدر شما هنوز زنده هستند و وفات ننموده‌اند، و از فرستادن اموال امتناع ورزید. امام رضا(ع) که از دست او ناراحت شدند، باری دیگر نامه‌ای به عثمان نوشتند و دلیلی بر وفات پدر بزرگوارشان برای او نقل کردند. سرانجام عثمان بن الرواسی، توبه نمود و به امامت امام رضا(ع) شهادت داد و اموال امام کاظم(ع) را به ایشان عودت داد[۲]. عثمان دارای تألیفاتی منجمله کتاب المیاه می‌باشد.[۳]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ زمانی که امام موسی بن جعفر(ع) امامت و رهبری شیعیان را بر عهده داشتند، از سراسر بلاد اسلامی و از طرف شیعیان و دوستداران حضرت هدایایی را برای امام(ع) راهی می‌کردند. برای این که این اموال مستقیماً از دست امام(ع) به مردم نیازمند نرسد و این امر سبب بدگویی هارون الرشید نسبت به امام(ع) نشود، ایشان این هدایا را نزد خود نگه نمی‌داشتند و آنها را به افراد امینی می‌سپردند که مورد اطمینان حضرت قرار داشتند. یکی از این افراد، عثمان بن رواسی بود که وی در مصر سکونت داشت و اموال و اهدایایی را که مردم مصر برای امام(ع) در نظر می‌گرفتند را به رسم امانت به او می‌سپردند تا به صلاحدید امام(ع) صرف ایتام و مستمندان و مستحقان قرار گیرد.
- ↑ عیون اخبار الرضا(ع)، ج۱، ص۷۳؛ رجال کشی، ص۴۸۳، ح۹۱۰؛ بحارالانوار، ج۲، ص۲۵۱؛ معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۱۱۷-۱۱۸.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص۵۰۱.