عباس بن عبداللّه عباسی: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{مدخلهای وابسته}} +{{مدخل وابسته}})) |
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>') |
||
خط ۲: | خط ۲: | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[عباس بن عبداللّه عباسی در حدیث]] - [[عباس بن عبداللّه عباسی در کلام اسلامی]] - [[عباس بن عبداللّه عباسی در معارف و سیره رضوی]]</div> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[عباس بن عبداللّه عباسی در حدیث]] - [[عباس بن عبداللّه عباسی در کلام اسلامی]] - [[عباس بن عبداللّه عباسی در معارف و سیره رضوی]]</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== |
نسخهٔ ۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۰۰
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
عباس بن عبداللّه عباسی در حدیث - عباس بن عبداللّه عباسی در کلام اسلامی - عباس بن عبداللّه عباسی در معارف و سیره رضوی
مقدمه
معروف به «عباس خطیب»، فرزند ارشد مأمون عباسی بود. طبق روالی که در بین خلفا رسم بود، آنها فرزند ارشد را ولیعهد خود انتخاب میکردند؛ و قرار بر این بود که عباس به مقام ولایتعهدی مأمون برسد، اما بنا بر برنامههای مأمون، ولایتعهدی به امام رضا(ع) واگذار شد و عباس، اولین کسی بود که با امام(ع) بیعت نمود[۱]. وی در مجلس بیعت با امام(ع) خطبه خواند و بسیار نیکو سخن گفت و اشعاری را خواند که در آخر ابیات، خطاب به پدرش مأمون گفت: لابد للناس من الشمس و من قمر فانت شمس و هذا ذلك القمر مردم نیاز به خورشید و ماه هر دو دارند، این ک تو خورشید و این (علی بن موسی الرضا) ماه هستید[۲].[۳]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ مقاتل الطالبیین، ص۳۷۵؛ روضة الواعظین، ص۳۷۱؛ الارشاد، ص۲۹۰؛ تاریخ طبری، ج۱۳، ص۵۳۲.
- ↑ البدایة النهایة، ج۱۰، ص۲۵۲؛ الاداب السلطانیه، ص۱۲۹؛ عیون اخبار الرضا(ع)، ج۲، باب ۴۰، ص۳۲۷.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص۴۸۸.