سهل بن قاسم نوشجانی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == ==' به '==')
خط ۶: خط ۶:
سهل بن قاسم نوشجانی، از [[یاران]] و [[راویان]] [[ایرانی]] [[امام رضا]]{{ع}} در [[خراسان]] بود که [[حسین بن‌احمد بیهقی]] از او [[روایت]] کرده است. وی می‌گوید: «امام رضا{{ع}} در خراسان به من فرمودند: بین ما و شما [[ایرانیان]] [[نسب]] [[خویشی]] وجود دارد. عرض کردم: بفرمایید کدام نسبت است سرورم؟ [[امام]]{{ع}} فرمودند: وقتی [[عبدالله بن عامر]] خراسان را [[فتح]] نمود، دو دختر از [[یزدگرد بن شهریار]] را به [[اسارت]] به [[مدینه]] آورد و به [[عثمان بن عفان]] تحویل داد. او یکی از این [[دختران]] را به [[حسن بن علی]]{{ع}} و یکی را به [[حسین بن علی]]{{ع}} بخشید و این بزرگواران با ایشان [[ازدواج]] کردند و جدم [[امام حسین]]{{ع}} داماد ایرانیان گردید. هر چند هر دوی آنها [[وفات]] نمودند، اما حسین بن علی{{ع}} از [[همسر]] خود که [[شهربانو]]<ref>مادر امام سجاد{{ع}} یعنی شهربانو - دختر یزدگرد آخرین پادشاه ساسانی ایران - در حدود ۲۴ سال پیش از واقع کربلا وفات کرده بود. نقل از: بررسی تاریخ عاشوراء ص۱۲۴.</ref> نام داشت، صاحب [[فرزندی]] به [[نام علی]] گردید»<ref>عیون [[اخبار]] [[الرضا]]{{ع}}، ج۲، باب ۲۵، ص۲۸۱-۲۸۲.
سهل بن قاسم نوشجانی، از [[یاران]] و [[راویان]] [[ایرانی]] [[امام رضا]]{{ع}} در [[خراسان]] بود که [[حسین بن‌احمد بیهقی]] از او [[روایت]] کرده است. وی می‌گوید: «امام رضا{{ع}} در خراسان به من فرمودند: بین ما و شما [[ایرانیان]] [[نسب]] [[خویشی]] وجود دارد. عرض کردم: بفرمایید کدام نسبت است سرورم؟ [[امام]]{{ع}} فرمودند: وقتی [[عبدالله بن عامر]] خراسان را [[فتح]] نمود، دو دختر از [[یزدگرد بن شهریار]] را به [[اسارت]] به [[مدینه]] آورد و به [[عثمان بن عفان]] تحویل داد. او یکی از این [[دختران]] را به [[حسن بن علی]]{{ع}} و یکی را به [[حسین بن علی]]{{ع}} بخشید و این بزرگواران با ایشان [[ازدواج]] کردند و جدم [[امام حسین]]{{ع}} داماد ایرانیان گردید. هر چند هر دوی آنها [[وفات]] نمودند، اما حسین بن علی{{ع}} از [[همسر]] خود که [[شهربانو]]<ref>مادر امام سجاد{{ع}} یعنی شهربانو - دختر یزدگرد آخرین پادشاه ساسانی ایران - در حدود ۲۴ سال پیش از واقع کربلا وفات کرده بود. نقل از: بررسی تاریخ عاشوراء ص۱۲۴.</ref> نام داشت، صاحب [[فرزندی]] به [[نام علی]] گردید»<ref>عیون [[اخبار]] [[الرضا]]{{ع}}، ج۲، باب ۲۵، ص۲۸۱-۲۸۲.
یزدگرد ساسانی، آخرین [[پادشاه]] ساسانیان بود که از [[مسلمانان]] [[شکست]] خورد. او دو پسر به نام‌های [[فیروز]] و هرام و سه دختر به نامهای شهربانو، ادرگ و مردآوت، داشت که شهربانو [[همسر امام حسین]]{{ع}} گردید. مروج الذهب [[مسعودی]].</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۴۰۶.</ref>
یزدگرد ساسانی، آخرین [[پادشاه]] ساسانیان بود که از [[مسلمانان]] [[شکست]] خورد. او دو پسر به نام‌های [[فیروز]] و هرام و سه دختر به نامهای شهربانو، ادرگ و مردآوت، داشت که شهربانو [[همسر امام حسین]]{{ع}} گردید. مروج الذهب [[مسعودی]].</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۴۰۶.</ref>
== جستارهای وابسته ==


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۰۹

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

سهل بن قاسم نوشجانی، از یاران و راویان ایرانی امام رضا(ع) در خراسان بود که حسین بن‌احمد بیهقی از او روایت کرده است. وی می‌گوید: «امام رضا(ع) در خراسان به من فرمودند: بین ما و شما ایرانیان نسب خویشی وجود دارد. عرض کردم: بفرمایید کدام نسبت است سرورم؟ امام(ع) فرمودند: وقتی عبدالله بن عامر خراسان را فتح نمود، دو دختر از یزدگرد بن شهریار را به اسارت به مدینه آورد و به عثمان بن عفان تحویل داد. او یکی از این دختران را به حسن بن علی(ع) و یکی را به حسین بن علی(ع) بخشید و این بزرگواران با ایشان ازدواج کردند و جدم امام حسین(ع) داماد ایرانیان گردید. هر چند هر دوی آنها وفات نمودند، اما حسین بن علی(ع) از همسر خود که شهربانو[۱] نام داشت، صاحب فرزندی به نام علی گردید»[۲].[۳]

منابع

پانویس

  1. مادر امام سجاد(ع) یعنی شهربانو - دختر یزدگرد آخرین پادشاه ساسانی ایران - در حدود ۲۴ سال پیش از واقع کربلا وفات کرده بود. نقل از: بررسی تاریخ عاشوراء ص۱۲۴.
  2. عیون اخبار الرضا(ع)، ج۲، باب ۲۵، ص۲۸۱-۲۸۲. یزدگرد ساسانی، آخرین پادشاه ساسانیان بود که از مسلمانان شکست خورد. او دو پسر به نام‌های فیروز و هرام و سه دختر به نامهای شهربانو، ادرگ و مردآوت، داشت که شهربانو همسر امام حسین(ع) گردید. مروج الذهب مسعودی.
  3. محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۰۶.