علم امام رضا: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{امامت}}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[علم امام رضا در حدیث]] - [[علم امام رضا در تاریخ اسلامی]] - [[علم امام رضا در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[علم امام رضا در حدیث]] - [[علم امام رضا در تاریخ اسلامی]] - [[علم امام رضا در معارف و سیره رضوی]]</div>


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۰:۰۹

مقدمه

پیامبر خدا(ص) می‌فرمایند: «علی بن موسی(ع) کسی است که به نور خدا می‌بیند و به تفهیم و تعلیم خدا می‌شنود، و به حکمت خدا سخن می‌گوید، نظر صائب او خطا ندارد و در علم و دانش او جهل راه ندارد. ظرفیت وجود او از حلم و علم پر شده است»[۱].

امام صادق(ع) نیز بارها به فرزندشان موسی بن جعفر(ع) می‌فرمودند: «دانای خاندان پیامبر(ص) در نسل توست و ای کاش من او را درک کرده می‌دیدم»[۲] وقتی مأمون عباسی، به قصد تخریب امام رضا(ع) مجلس مناظره‌ای را ترتیب می‌داد و از مدعوین می‌خواست که در زمینه‌های مختلف از امام(ع) سؤالاتی را بپرسند امام رضا(ع) با توسل به آیات قرآن و احکام خداوند، به تمام سوالات پاسخی روشن و دندان شکن می‌دادند به طوری که اربابان ادیان و مذاهب دیگر در برابر علم و دانش امام(ع) سر تسلیم به زیر می‌آوردند[۳]. امام(ع) حتی با زبان کسانی که با ایشان مناظره می‌نمودند تکلم می‌نمودند و از همه مهم‌تر این که ایشان بر تمامی ادیان و مکاتب و فرق، آگاهی داشتند و به کتاب و گفتار مدعوین نیز استدلال می‌نمودند[۴].

مأمون نیز نتوانسته بود این حقیقت انکار ناپذیر را کتمان کند و زبان به تقدیر از علم و دانش امام(ع) باز کرده بود[۵].[۶]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. عیون اخبار الرضا(ع)، ج۲، باب ۴، ص۳۵.
  2. اعلام الوری، ص۳۱۵؛ اثبات الهداة، ج۶، ص۲۸.
  3. کشف الغمه، ج۳، ص۱۵۷.
  4. احتجاج، ج۲، ص۴۱۵.
  5. عیون اخبار الرضا(ع)، ج۲، ص۲۳۹.
  6. محمدی، حسین، رضانامه ص ۲۹۷.