وهب بن وهب (شهید کربلا): تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">وهب بن وهب در تاریخ اسلامی</div> ==مقدمه== «وهب» از شهیدان والامقام ک...» ایجاد کرد)
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
 
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{امامت}}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[وهب بن وهب در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[وهب بن وهب در تاریخ اسلامی]]</div>


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۲۳

مقدمه

«وهب» از شهیدان والامقام کربلاست. وی مسیحی بود که به دست امام حسین(ع) مسلمان شد و با مادرش همراه آن حضرت به کربلا آمد. در روز عاشورا پس از شهادت زیادبن مهاصر، بر اسب سوار گشت و عمود خیمه را به دست گرفت و به جنگ پرداخت. پس از کشتن هفت یا هشت تن از سپاه دشمن اسیر گشت.

وهب را نزد عمر بن سعد آوردند. عمر سعد فرمان داد گردنش را زدند و سرش را به سوی سپاه امام حسین(ع) پرتاب کردند. مادرش، شمشیر وی را برداشت و به میدان رفت. امام حسین(ع) به وی فرمود: ای مادر وهب! به جای خویش باز گرد که خدا جهاد را از زنان برداشته است. همانا تو و پسرت با جدّم حضرت محّمد(ص) در بهشت خواهید بود[۱].[۲]

جستارهای وابسته

منابع

  1. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا

پانویس

  1. امالی صدوق، ص۱۳۷، روضة الواعظین، ص۲۰۷؛ نفس المهموم، ص۲۵۹. علامه مجلسی این وهب و وهب بن عبدالله را در زمره شهیدان کربلا قرار داده و برای هر یک شرح حال جداگانه آورده است. (بحار، ج۴۴، ص۳۲۰ و ج۴۵، ص۱۷) اما صاحب وسیلة الدارین می‌گوید: به احتمال، وهب بن وهب همان وهب بن عبدالله باشد، (ص۲۰۳). شده است که هر چه جستجو کرده بیش از یک وهب نیافته است. (ج ۲، ص۲۶۹).
  2. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۳۷۶.