سیر مهدویت سیاست متعالی (مقاله)
| سیر مهدویت سیاست متعالی | |
|---|---|
 | |
| زبان | فارسی |
| نویسندگان | علی رضا صدرا |
| موضوع | مهدویت |
| مذهب | شیعه |
| منتشر شده در | فصلنامه مشرق موعود |
| وابسته به | مؤسسه آینده روشن |
| محل نشر | قم، ایران |
| تاریخ نشر | تابستان ۱۳۸۸ |
| شماره | ۱۰ |
| تعداد صفحات | ۱۶ |
| شماره صفحات | از صفحه ۱۳۵ تا ۱۵۰ مجله |
| ناشر الکترونیک | پایگاه مجلات تخصصی نور |
سیر مهدویت سیاست متعالی عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به بررسی مسائل مختلف مهدویت می‌پردازد. این مقاله ۱۶ صفحه‌ای به قلم علی رضا صدرا نگاشته شده و در فصلنامه مشرق موعود (شماره ۱۰، تابستان ۱۳۸۸) منتشر شده است[۱]
چکیده مقاله
- نویسنده در چکیده مقاله خود می‌نویسد: «نوع بشر از بدو پیدایی تاکنون، سیری پیوسته، پویا و در عین حال پیچاپیچ و پرفراز و فرود را دنبال کرده و طی نموده است؛ سیری که همواره با هدایت همراه بوده و رو سوی مهدویت به عنوان محوریت و نقطه تعالی و وضعیت کمال مطلوب متعالی داشته است. بدین‌سان سیر بشر، هدایت و مهدویت، به نظر می‌رسد از بدویت پیشآمدنی دوران تاریخ نانویسا و حتی پیشاتاریخ آغاز شده و با تأسیس دولت و تدوین قانون و تبعیت از آنها، وارد مرحله یا دوره مدنیت خویش شده است. وضعیتی که با ارسال پیام و پیام‌آوران الهی به منزله هادی اعم از راهنمایی و راهبری، از نبوت و شریعت آدم و حتی بنا به روایات و شواهد، دولت در حد خانوادگی او حدودمند گشت، اما در مسیر دینی واحد و توحیدی اسلام، با مراحل و مراتب متکامل شریعت یا شریعت‌ها تا دین و شریعت کامل، جامع و خاتم مدنی، اجتماعی و سیاسی ـ جهانی (للناس و للعالمین) محمدی فرارفت. در این مرحله، دو رویکرد سیاست و سیاسی متعالی و نامتعالی، همچون دو جریان متعارض، همواره در قبال، در مقابل و حتی در مقابله با هم بوده‌اند. با انحراف عملی و تحریف علمی اسلام از سیر متعادل و متعالی خود و بازماندگی از زایا، پویا و پایایی ذاتی خویش که تشتت و تقهر یا واپس‌گرایی جهان اسلام را در پی داشت، توسعه تک‌ساحتی صرفا مادی و طبعا تنازعی و داروینیستی را به دنبال داشته است. مرحله‌ای که پس از چندین قرن، دچار بحران‌های تا حد بن‌بست ذاتی و درون‌زادی به‌ویژه نیهیلیستی (نسبیت و نیست‌انگاری مطلقه) فرای اهم مشکلات اقتصادی، سیاسی و فرهنگی حاصله خویش گشته و جهان را در معرض چالش نابودی یا گذار قرار داده است. نگاه و نظریه انقلاب و نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران، با پیام و پی‌آمدهای معناگرا، معنوی و اخلاقی متعالی خویش، نشان و نوید گذر از نیستی و نسبیت‌انگاری‌های مطلقه و گذار از یأس و یا باس (ترس)، به آرزوی بلند و حتی امید تعجیل فرج منجی و موعود جهانی است. از غرایب روزگار، خاستگاه، جایگاه و نقش پیش‌تاز ایران و ایرانیان از پگاه تاریخ یا مرحله بازپسین آن است؛ ملت و کشوری که هم‌اینک چشم‌انداز توسعه متعادل و متعالی اقتصادی، سیاسی و اجتماعی و فرهنگی را که نازله توسعه متعالی مهدوی بوده، در فرایند خویش دارد و ارتقای کارآیی و کارآمدی ملی اعم از دولتی، عمومی و خصوصی را فراروی همگی نیروها و نهادهای علمی، راهبردی و کاربردی فرهیخته خود دارد. با این انتظار و آمادگی فعال و سازنده که با شبیه‌سازی، الگوگیری و بهره‌گیری بهینه و بسامان از آموزه‌های توسعه و کارآمدی مهدوی، این راه و راهبرد سرنوشت‌ساز و در عین حال الهام‌بخش و امیدآفرین را به درستی تبیین و ترسیم نموده و طی ساخته و تحقق خواهد بخشید»[۱]
فهرست مقاله
- چکیده
- مقدمه
- انقلاب اسلامی؛ معنوی و مهدوی‌گرا
- دکترین‌های جهانی ضد انقلابی شبه مهدوی
- امواج سه‌گانه مدنی، مادی و معنوی تا مهدوی
- نتیجه
- پی‌نوشت‌ها
دربارهٔ پدیدآورنده
