افساد
افساد از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: افساد در فقه اسلامی - افساد در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
افساد: خروج چیزی از اعتدال (کم یا زیاد)[۱] یا آنچه حصول آن موجب اختلال در نظم و اعتدال می‌گردد[۲]؛ در مقابل صلاح[۳].
وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ قَالُوا إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ
[۴].
فساد صفت فعل خارجی انسان واقع می‌شود. عمدتاً در عرصه مسائل اجتماعی تحقق می‌یابد و جامع کارهای بد و پلیدکاری‌ها در اجتماع و ضد ارزش‌ها و ناهنجاری‌ها در فرهنگ قرآنی است. مصادیق فساد در قرآن کریم بسیار است[۵]؛ برخی از مهم‌ترین آنها عبارت‌اند از: هلاکت و نابودی، برهم خوردن نظم، فتنه و آشوب، تباه کردن ملک و حکومت، دزدی و کارهای خلاف، ظلم و نافرمانی، قتل پیامبران الهی، بازگشتن به خوی جاهلی، خونریزی، ویرانی و تخریب، سرقت مسلحانه، ایجاد رعب، ناامن کردن جاده‌ها.
اصلاح جامعه و مردم به جلوگیری از فساد است و فریضه نهی از منکر همه مردم را به مبارزه با مفاسد اجتماعی دعوت می‌کند. هدف همه انبیای الهی که مصلحان جوامع بشری بوده‌اند، برچیدن فساد و تباهی از روی زمین بوده است[۶].
منابع
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۶۳۶.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۹، ص۸۴-۸۵.
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۷، ص۲۳۱.
- ↑ «و چون به ایشان گفته شود در زمین تباهی نورزید می‌گویند جز این نیست که ما مصلحیم» سوره بقره، آیه ۱۱.
- ↑ محمد سرمدی، "فساد"، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۵۸۲.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۱۴.