احمد بن ابی‌داود
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
آشنایی اجمالی
احمد بن ابی‌داوود[۱] در سند یک روایتی تفسیر کنز الدقائق و به نقل از کتاب الکافی واقع شده است:
«عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي دَاوُدَ عَنْ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ أَبَانٍ قَالَ: دَخَلْنَا عَلَى أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ فَسَأَلَنَا أَ فِيكُمْ أَحَدٌ عِنْدَهُ عِلْمُ عَمِّي زَيْدِ بْنِ عَلِيٍّ فَقَالَ رَجُلٌ مِنَ اَلْقَوْمِ أَنَا عِنْدِي عِلْمٌ مِنْ عِلْمِ عَمِّكَ كُنَّا عِنْدَهُ ذَاتَ لَيْلَةٍ فِي دَارِ مُعَاوِيَةَ بْنِ إِسْحَاقَ اَلْأَنْصَارِيِّ إِذْ قَالَ اِنْطَلِقُوا بِنَا نُصَلِّي فِي مَسْجِدِ اَلسَّهْلَةِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ وَ فَعَلَ فَقَالَ لاَ جَاءَهُ أَمْرٌ فَشَغَلَهُ عَنِ اَلذَّهَابِ فَقَالَ أَمَا وَ اَللَّهِ لَوْ أَعَاذَ اَللَّهَ بِهِ حَوْلاً لَأَعَاذَهُ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّهُ مَوْضِعُ بَيْتِ إِدْرِيسَ اَلنَّبِيِّ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ وَ اَلَّذِي كَانَ يَخِيطُ فِيهِ وَ مِنْهُ سَارَ إِبْرَاهِيمُ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ إِلَى اَلْيَمَنِ بِالْعَمَالِقَةِ وَ مِنْهُ سَارَ دَاوُدُ إِلَى جَالُوتَ وَ إِنَّ فِيهِ لَصَخْرَةً خَضْرَاءَ فِيهَا مِثَالُ كُلِّ نَبِيٍّ وَ مِنْ تَحْتِ تِلْكَ اَلصَّخْرَةِ أُخِذَتْ طِينَةُ كُلِّ نَبِيٍّ وَ إِنَّهُ لَمُنَاخُ اَلرَّاكِبِ قِيلَ وَ مَنِ اَلرَّاكِبُ قَالَ اَلْخَضِرُ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ»[۲].[۳]
شرح حال راوی
نام راوی در کتب رجالی ذکر نشده، ولی در سند چهار روایت دیگر واقع شده است[۴]، و اطلاعات دیگری از وی به دست نیامده است.[۵]
طبقه، استادان و شاگردان راوی
تاریخ ولادت و وفات راوی مشخص نیست، ولی به قرینه راوی، یعنی احمد بن محمد بن عیسی که از طبقه هفتم راویان است[۶] و مروی عنه، یعنی عبدالله بن ابان که از امام صادق (ع) روایت می‌کند و شیخ طوسی او را از اصحاب آن حضرت شمرده و از طبقه پنجم راویان است، استفاده می‌شود که احمد بن أبی داوود در طبقه ششم قرار داشته باشد.
از جمله استادان وی در اسناد روایات عبارتند از: عبدالله بن ابان، عبدالله بن عبدالرحمان، ابوحمزه و سعد بن عمر جلاب[۷].
شاگردان وی نیز در دو نفر خلاصه می‌شود: احمد بن محمد عیسی و عمر بن عبدالعزیز معروف به زحل[۸][۹]
جایگاه حدیثی راوی
به جهت عدم ذکر نام راوی در کتب رجالی، وی از راویان مجهول و یا مهمل به حساب می‌آید، اما به قرینه روایت احمد بن محمد بن عیسی اشعری از او که در نقل روایت بسیار سخت‌گیر بوده است[۱۰] و قرار گرفتنش در اسناد روایات کتاب کامل الزیارات[۱۱] و نیز با در نظر گرفتن محتوای روایاتش، وثاقت و یا حداقل حُسن حال وی قابل اثبات است.[۱۲]
منابع
پانویس
- ↑ ر. ک: جامع الرواة، ج۱، ص۴۶۴؛ تنقیح المقال، ج۵، ص۲۶۰، ش۷۳۸؛ أعیان الشیعة، ج۲، ص۴۷۳؛ معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۲۷، ش۴۰۸؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۲۴۸، ش۶۶۱.
- ↑ تفسیر کنز الدقائق، ج۸، ص۲۴۵، به نقل از: الکافی، ج۳، ص۴۹۴، ح۱.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص۴۱.
- ↑ ر. ک: کامل الزیارات، ص۷۹، ح۲؛ الکافی، ج۲، ص۳۱۴، ح۶ و ۵۶۰، ح۱۳، ج۳، ص۴۷۳، ح۲.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص۴۱.
- ↑ الموسوعة الرجالیة (طبقات رجال الکافی)، ص۵۶.
- ↑ تفسیر کنز الدقائق، ج۸، ص۲۴۵؛ الکافی، ج۲، ص۵۶۰، ح۱۳، ج۳، ص۴۷۳، ح۲؛ کامل الزیارات، ص۷۹، ح۲.
- ↑ تفسیر کنز الدقائق، ج۸، ص۲۴۵؛ الکافی، ج۲، ص۵۶۰، ح۱۳.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص۴۱ - ۴۲.
- ↑ مانند: أحمد بن محمد بن خالد... ؛ و کان أحمد بن محمد بن عیسی أبعده عن قم ثم أعاده إلیها و اعتذر إلیه. و قال: وجدت کتابا فیه وساطة بین أحمد بن محمد بن عیسی و أحمد بن محمد بن خالد لما توفی مشی أحمد بن محمد بن عیسی فی جنازته حافیاً حاسراً، لیبرئ نفسه مما قذفه به؛ خلاصة الأقوال (رجال العلامة الحلی)، ص۱۴ - ۱۵، ش۷. و نیز: سهل بن زیاد أبو سعید الآدمی الرازی کان ضعیفاً فی الحدیث، غیر معتمد فیه. و کان أحمد بن محمد بن عیسی یشهد علیه بالغلو و الکذب و أخرجه من قم إلی الری؛ رجال النجاشی، ص۱۸۵.
- ↑ «حَدَّثَنِي أَبِي رَحِمَهُ اللَّهُ تَعَالَى وَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي دَاوُدَ عَنْ سَعِيدِ بْنِ عُمَرَ الْجُلَّابِ عَنِ الْحَارِثِ الْأَعْوَرِ قَالَ قَالَ عَلِيٌّ (ع) بِأَبِي وَ أُمِّي الْحُسَيْنَ الْمَقْتُولَ بِظَهْرِ الْكُوفَةِ وَ اللَّهِ كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى الْوُحُوشِ مَادَّةً أَعْنَاقَهَا عَلَى قَبْرِهِ مِنْ أَنْوَاعِ الْوَحْشِ يَبْكُونَهُ وَ يَرْثُونَهُ لَيْلًا حَتَّى الصَّبَاحِ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَإِيَّاكُمْ وَ الْجَفَاءَ»؛ کامل الزیارات، ص۷۹، ح۲.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص۴۲ -۴۳.