بحث:تبلیغ
تبلیغ به معنای رساندن پیامها و آموزه‌های دینی به دیگران است[۱]. ابلاغ نیز در مورد رساندن یک فکر و یا یک پیام است. یعنی در مورد رساندن چیزی به فکر، روح، ضمیر و قلب کسی به کار می‌رود. و لهذا محتوای ابلاغ نمی‌تواند یک امر مادی و جسمانی باشد، حتماً یک امر معنوی و روحی است، یک فکر و یک احساس است، و به عبارت دیگر معمولاً ابلاغ را در مورد پیامها و سلام‌ها و امثال اینها به کار می‌برند. می‌گویند: ابلاغ پیام کرد، ابلاغ سلام کرد. وقتی که ابلاغ پیام می‌کند یعنی فکری را، پیغامی را به دیگران می‌رساند. و هنگامی که ابلاغ سلام می‌کند، ابلاغ احساسات می‌کند، ابلاغ عشق می‌کند. در مورد چنین چیزهایی، کلمه تبلیغ و ابلاغ به‌کار می‌رود و قرآن کریم این کلمه را در مورد رسالات که عبارت است از پیامها به‌کار برده است[۲][۳]
واژه‌شناسی لغوی
- تبلیغ از ریشه "ب ـ ل ـ غ" است. این ریشه را به معنای رسیدن به چیزی دانسته‌اند[۴]. بعضی آن را رسیدن به نهایت، یا نزدیک به نهایت یک چیز معنا کرده‌اند[۵] و این‌گونه به تمایز این ریشه از واژه وصول اشاره کرده‌اند[۶]. تبلیغ مصدر باب تفعیل، متعدی و به معنای رساندن است. این واژه در زبان فارسی کاربردی اصطلاحی یافته و به رساندن پیام یا خبر دینی اطلاق می‌شود[۷]. تبلیغ امروزه در مناسبات سیاسی، اجتماعی و سوگیریهای فرهنگی جایگاهی ویژه دارد و از این رهگذر شیوه‌ها و ابزارهای متنوعی برای رساندن پیام، پدید آمده است که برای آگاهی از آن، ساز و کارهای آموزشی گوناگونی تعریف شده است. اصطلاح تبلیغ، در ادبیات دینی کاربردی خاص یافته و به رساندن پیامها و آموزه‌های دینی اطلاق می‌شود[۸]
جایگاه تبلیغ و مبلّغ
- وجوب تبلیغ؛
- اهمیت تبلیغ؛
- زنده کردن مردم؛
- یاری کردن خداوند.
ابلاغ تشریع الهی
ابلاغ آیات برائت
اصول و روش‌های تبلیغ
ویژگی‌های مبلغ
- ویژگی‌های علمی:
- ویژگی‌های اخلاقی:
- ویژگی‌های عملی:
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ قدمی، غلام رضا، تبلیغ، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۷، ص ۱۴۱ - ۱۵۱.
- ↑ حماسه حسینی، جلد اول، ص۱۹۰.
- ↑ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۵۳.
- ↑ مقاییس اللغه، ج۱، ص۳۰۱ ـ ۳۰۲، «بلغ».
- ↑ مفردات، ص۱۴۴، «بلغ».
- ↑ التحقیق، ج۱، ص۳۳۳، «بلغ».
- ↑ لغتنامه، ج۴، ص۵۵۹۸، «تبلیغ».
- ↑ قدمی، غلام رضا، تبلیغ، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۷، ص ۱۴۱ - ۱۵۱.