دوستی با دوستان اهل بیت
- این مدخل از زیرشاخه‌های بحث اهل بیت و وظایف قلبی و عاطفی امت نسبت به اهل بیت است. "دوستی با دوستان اهل بیت" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل دوستی با دوستان اهل بیت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- اگر کسی اهل بیت را دوست داشته باشد، عشق به دوستان و شیفتگان آنها نیز بر او واجب است.
- در روایت داریم: «...وَ الْوَلَايَةُ لِأَتْبَاعِهِمْ وَ الْمُقْتَدِينَ بِهِمْ وَ بِهُدَاهُمْ وَاجِبَةٌ» اشاره به این است که علت این وجوب، تبعیت و اقتدار هدایت آنان است؛ بنابراین در هر کس که این علت، وجود داشته باشد، ولایت و دوستی او واجب خواهد بود. در حقیقت، ولایت از آن تبعیت و اقتدا است، نه دوستی شخص تابع و مقتدی[۱].
- امام علی(ع) می‌فرماید: "ای حنش! هرکه خوشحال می‌شود که بداند آیا دوستدار ماست یا دشمن ما، دلش را بیازماید، اگر دوست ما را دوست داشته باشد، دشمن ما نیست و اگر دوست ما را دشمن داشته باشد، دوستدار ما نمی‌باشد..."[۲].
- بنابراین، محبت به دوستداران اهل بیت، در واقع محبت به خود آنان می‌باشد، بر اساس همین احادیث، اگر کسی این محبت را نداشته باشد، باید بداند که محبت او به اهل بیت، محبت واقعی نیست[۳].
منابع
جستارهای وابسته
منبع‌شناسی جامع اهل بیت
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ر.ک: عبدالله جوادی آملی، ادب فنای مقربان، ج۱، ص۶۲.
- ↑ «يَا حَنَشُ مَنْ سَرَّهُ أَنْ يَعْلَمَ أَ مُحِبٌّ لَنَا أَمْ مُبْغِضٌ فَلْيَمْتَحِنْ قَلْبَهُ فَإِنْ كَانَ يُحِبُّ وَلِيَّنَا فَلَيْسَ بِمُبْغُضٍ لَنَا وَ إِنْ كَانَ يُبْغِضُ وَلِيَّنَا فَلَيْسَ بِمُحِبٍّ لَنَا...»؛ شیخ طوسی، الأمالی، ص۱۱۳؛ شیخ مفید، الأمالی، ص۳۳۴.
- ↑ شکری، آرزو، حقوق اهل بیت، ص۹۰- ۹۱.