نظریه دعوت در تعیین امام

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث راه تعیین امام است

مقدمه

این شیوه برای تعیین امام و خلیفه رسول خدا(ص) به وسیله زیدیه ابداع و اختراع شده است. آنان بعد از امامت حضرت سجاد(ع) بر این رأی قرار گرفتند که: كل فاطمي خرج بالسيف داعیاً الى الحق و كان عالماً بأمور الدين شجاعاً فهو امام يجب مطاوعته^[۱]. از نسل حضرت فاطمه(س) هر که قیام مسلحانه و دعوت به حق کند اگر امور دین را بشناسد و شجاع باشد او امام است و پیروی‌اش واجب می‌‌گردد.
با مطالبی که پیرامون انحصاری بودن راه نص گفته شد مجالی برای مطرح شدن نظریه دیگری که هیچ مستند قابل ارائه‌ای ندارد باقی نمی‌ماند. و راهی که زیدیه مطرح کرده‌اند با اجماع مرکب مردود است^[۲].

↑ ر.ک: شرح المواقف، ج ۸، ص ۳۵۳؛ شرح المقاصد، ج ۵، ص ۲۵۴؛ النجاة فی القیامة فی تحقیق أمر الإمامة، ص ۱۹۴؛ امامت در بینش اسلامی، ص ۲۸۹.
↑ زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید ۵ ص ۱۶۳-۱۶۹.