ماهیت وحی در حکمت اسلامی (مقاله)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۴ آوریل ۲۰۱۹، ساعت ۲۰:۳۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
ماهیت وحی در حکمت اسلامی
رتبه علمیعلمی پژوهشی
زبانفارسی
نویسندهعبدالحسین خسروپناه
موضوعوحی، وحی در حکمت اسلامی
مذهبشیعه
منتشر شده درفصلنامه قبسات
وابسته بهپژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی
محل نشرقم، ایران
تاریخ نشربهار ۱۳۸۷
شماره۴۷
ناشر الکترونیکپایگاه مجلات تخصصی نور

ماهیت وحی در حکمت اسلامی عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به بررسی پدیده وحی از دیدگاه فلاسفه اسلامی می‌پردازد. این مقاله ۲۶ صفحه‌ای به قلم عبدالحسین خسروپناه نگاشته شده و در فصلنامه قبسات (شماره ۴۷، بهار ۱۳۸۷) منتشر گشته است.[۱]

چکیده مقاله

  • نویسنده در ابتدای چکیده مقاله خود می‌نویسد: «برخی از نویسندگان، وحی را نوعی الهام و شعر و تجربه دینی زاییده فرهنگ‌ زمانه دانسته‌اند؛به‌گونه‌ای که نمی‌توان صدق معرفت‌شناختی را بدان نسبت داد. طرفه‌ آنکه این ادعا به فیلسوفان مسلمان نسبت داده می‌شود. این نوشتار بر آن است تا اثبات‌ کند وحی‌شناسی فیلسوفان اسلامی به شدت با نظریه تجربه دینی و شاعرانه وحی‌ رسالی و قرآنی مخالف است و آن را حقیقتی الهی می‌داند».
  • نویسنده در ادامه چکیده مقاله خود می‌نویسد: «بر این اساس، وحی الهی‌ و آسمانی، زمانی تحقق می‌یابد که پیامبر از مرحله عقل بالقوه و عقل بالملکه و عقل‌ بالفعل بگذرد و به عقل مستفاد برسد و با عقل فعال ارتباط برقرار کند، ولی هیچ‌گاه‌ وجود پیامبر، از نظر فیلسوفان مسلمان تولیدکننده فاعلی وحی به شمار نمی‌آید. چگونگی تولید وحی جزئی و وحی کلی، یکی دیگر از مباحث این مقاله است که از دیدگاه ابن‌سینا، شیخ اشراق و ملا صدرا تبیین شده است».[۱]

فهرست مقاله

  • چکیده؛
  • مقدمه؛
  • ماهیت وحی در حکمت مشاء؛
  • ماهیت وحی نزد فارابی؛
  • ماهیت وحی نزد ابن‌سینا؛
  • ماهیت وحی در حکمت اشراق؛
  • ماهیت وحی در حکمت متعالیه:
    • مبدأ فاعلی وحی؛
    • مبدأ قابلی وحی؛
  • نتیجه‌گیری؛
  • منابع و مآخذ.

دربارهٔ پدیدآورنده

عبدالحسین خسروپناه

حجت الاسلام و المسلمین دکتر عبدالحسین خسروپناه (متولد ۱۳۴۵ ش، دزفول)، تحصیلات حوزوی خود را نزد اساتیدی همچون حضرات آیات: محمد فاضل لنکرانی، حسین وحید خراسانی، ناصر مکارم شیرازی، عبدالله جوادی آملی و حسن حسن‌زاده آملی پیگیری کرد. او هم اکنون امام جمعه موقت دزفول و رییس مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران، دبیر و نایب رئیس هیأت حمایت از کرسی‌های نظریه‌پردازی، نقد و مناظره است. معاونت آموزشی حوزه علمیه دزفول، مسئول اداره پژوهشی معاونت پژوهشی نهاد رهبری در دانشگاه‌ها، قائم مقام مركز مطالعات و پژوهش‌های فرهنگی حوزه علمیه قم، عضو تحریریه نشریات قبسات، پژوهش‌نامه معارف قرآنی، پژوهش‌های تربیت اسلامی و عضو شورای پژوهشی سازمان بسیج اساتید از جمله فعالیت‌های وی است.

او علاوه بر تدریس در حوزه‌های علمیه به تدریس در دانشگاه نیز مشغول است و تا کنون چندین جلد کتاب و مقاله به رشته تحریر درآورده است. «آسیب‌شناسی جامعه دینی»، «کلام نوین اسلامی»، «جامعه علوى در نهج‌البلاغه»، «نقد روش‌شناسی نظریه علمای ابرار با تأکید بر کتاب مکتب در فرآیند تکامل»، «مشروعیت حكومت ولایى»، «منابع علم امامان شیعه» و «اصلاحات از منظر امام على(ع)» برخی از این آثار است.[۲]

پانویس

دریافت متن

پیوند به بیرون