آزار در فقه اسلامی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث آزار است. آزار از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: آزار در قرآن - آزار در فقه اسلامی - آزار در جامعه‌شناسی اسلامی - نفی آزار در معارف و سیره نبوی - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
آزار رساندن به مؤمن[۱] و نیز کافر محترم، مانند کافر ذمّی به هتک حرمت یا ضرب و جرح و مانند آن [۲] و نیز پدر و مادر ـ هر چند با گفتن اُفّ [۳] ـ، همچنین گرفتن روزه مستحب [۴] یا سفر[۵] اگر موجب اذیّت پدر، مادر و جدّ شود، حرام است.
واجب است مرده به گونهای به خاک سپرده شود که بوی آن به کسی آزار نرساند. [۶]
رفتن به مسجد برای کسی که بوی دهانش ـ به جهت خوردن سیر و مانند آن ـ دیگران را آزار میدهد، مکروه است. [۷]
مستحب است کسی که سر حیوان را میبُرد، کاری کند که حیوان کمتر اذیّت شود، مانند تیز کردن آلت ذبح. [۸].[۹]
منابع
پانویس
- ↑ جواهر الکلام، ج۲۲، ص:۷۴
- ↑ کشف الغطاء، ج۴، ص:۳۵۹
- ↑ العروة الوثقی (تکملة)، ج۳، ص:۱۳
- ↑ جواهر الکلام، ج۲۶، ص:۵۱
- ↑ جواهر الکلام، ج۴۳، ص:۲۹۸
- ↑ صراط النجاة، ج۱، ص:۳۵۲
- ↑ صراط النجاة، ج۱، ص:۵۰۸، م ۹۱۵
- ↑ صراط النجاة، ج۲، ص:۵۸۰، م۲۵۹۹
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۱۳۶- ۱۳۷.