اذعان در فقه سیاسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۲۴ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

مقدمه

منابع

پانویس

  1. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج‌۲، ص‌۳۵۵.
  2. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج‌۳، ص‌۲۹۴.
  3. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۲، ص۱۰۰.
  4. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۲۸.
  5. «و چون به سوی خداوند و پیامبرش فرا خوانده می‌شوند تا (پیامبر) میان آنان داوری کند ناگاه گروهی از آنان رو می‌گردانند و اگر حقّ با آنان باشد با پذیرندگی به سوی او می‌آیند» سوره نور، آیه ۴۸-۴۹.
  6. سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۱۵، ص۱۴۶.
  7. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۶۳-۶۴.