ایمان در لغت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۰۳ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

مقدمه

ایمان

«ایمان» در لغت به معنای تصدیق است[۸]. اهل نظر برای ایمان، تعاریفی ذکر کرده‌اند که میان آنها وجوه مشترکی هست؛ مانند «حالتی قلبی و روانی که در اثر دانستن یک مفهوم و گرایش به آن حاصل می‌شود و با شدت و ضعف هریک از این دو عامل، کمال و نقص می‌پذیرد»[۹] و «پیوندی که میان نفس و متعلق علم آن حاصل می‌شود»[۱۰]. پس ایمان بر دو رکن استوار است: علم و گرایش[۱۱]. ایمان تنها گرایش و تسلیم نیست، بلکه مستلزم علم و آگاهی نیز هست. علم، محصول پیوندی است که در حوزه نفس، میان موضوع و محمول یک قضیه برقرار می‌شود. انسان تا هنگامی که از محتوای یک قضیه آگاه نباشد، نمی‌تواند به آن ایمان بیاورد. از این رو، علم را شرط لازم برای حصول ایمان دانسته‌اند[۱۲][۱۳]

منابع

جستارهای وابسته

پانویس

  1. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۳۸۹.
  2. سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱، ص۴۵.
  3. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۲۵.
  4. لسان العرب، ج۱، ص۲۲۳.
  5. التحقیق، ج۱، ص۱۶۳ و ۱۶۴؛ العین، ج۸، ص۳۸۹.
  6. کتاب العین: ص ۵۶.
  7. عالمی، سید محمد، مقاله «ایمان»، دانشنامه کلام اسلامی ج۱، ص ۵۶۹-۵۸۵.
  8. الْإِيمَانُ: التصديق نفسه‌؛ (کتاب العین، ص۱۰۸).
  9. آموزش عقاید، ج۳، ص۱۲۷.
  10. جوادی آملی، عبدالله، رحیق مختوم، ج۱، بخش ۱، ص۱۵۴ و ۱۵۷؛ همو، شناخت‌شناسی در قرآن، ص۲۷۱؛ همو، تبیین براهین اثبات خدا، ص۷۶ و ۱۱۶؛ همو، مراحل اخلاقی در قرآن، ص۳۴۸-۳۴۹.
  11. ر.ک: مطهری، مرتضی، انسان کامل، ص۱۵۶؛ آموزش عقاید، ج۳، ص۱۲۷ و ۱۲۸.
  12. ر.ک: مصباح یزدی، محمدتقی، اخلاق در قرآن، ج۱، ص۲۲۳.
  13. بهشتی، سعید، مقاله «تربیت عقلانی»، دانشنامه امام علی، ج۴، ص ۱۷۸.