حنش بن ربیعه

مقدمه

در اسم پدر حنش اختلاف است، برخی او را ربیعه و برخی معتمر نامیده‌اند کنیه‌اش "ابو المعتمر"^[۱] و از اهل کوفه و در زمره اصحاب رسول خدا(ص) بود^[۲]. اما ابن حجر او را جزو تابعین ذکر کرده است^[۳].
به نقل شیخ طوسی، وی از شیعیان و اصحاب امیرالمؤمنین علی(ع) بود^[۴].
اما متأسفانه او در واقعه کربلا و حمایت از حضرت ابا عبدالله الحسین(ع) کوتاهی کرد، لذا پس از شهادت آن امام مظلوم و یارانش سخت پشیمان و نادم گردید و در تأیید خالد بن سعد بن نفیل که در مقام پشیمانی از عدم یاری امام حسین(ع) گفته بود: آگاه باشید، به خدا سوگند اگر می‌دانستم رضایت خدا و نجات من از گناه، کشتن خودم است، خودم را می‌کشتم^[۵]
پس از سخن خالد، بلافاصله حنش بن ربیعه برخاست و همان سخن را تأیید کرد و حاضرین را شاهد گرفت و گفت: "من شما را به مثل آن‌چه خالد گفت شاهد می‌گیرم". و حنش عملاً هم این حقیقت را به اثبات رسانید و هنگامی که سلیمان بن صرد خزاعی به خون خواهی سیدالشهدا(ع) و یاران باوفایش قیام کرد، او نیز در زمره توابین، سلیمان را در این هدف مقدس یاری نمود^[۶].^[۷]

منابع

ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی

پانویس

↑ أعیان الشیعة، ج۶، ص۲۵۷.
↑ اسد الغابه، ج۲، ص۵۵.
↑ الاصابه، ج۲، ص۲۱۶.
↑ رجال طوسی، ص۴۰، ش۳۷ و اعیان الشیعه، ج۶، ص۲۵۷.
↑ «اما انا والله لو اعلم ان قتلي نفسي يخرجني من ذنبي ويرضى ربي لقتلها»
↑ ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۵۵۵ و کامل ابن اثیر، ج۲، ص۶۲۶.
↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۴۵۸-۴۵۹.

[1] أعیان الشیعة، ج۶، ص۲۵۷.

[2] اسد الغابه، ج۲، ص۵۵.

[3] الاصابه، ج۲، ص۲۱۶.

[4] رجال طوسی، ص۴۰، ش۳۷ و اعیان الشیعه، ج۶، ص۲۵۷.

[5] «اما انا والله لو اعلم ان قتلي نفسي يخرجني من ذنبي ويرضى ربي لقتلها»

[6] ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۵۵۵ و کامل ابن اثیر، ج۲، ص۶۲۶.

[7] ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۴۵۸-۴۵۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]