مصیبت در معارف و سیره حسینی

مصیبت رنج و سختی و بلا و گرفتاری که به کسی می‌رسد؛ حوادث ناگوار و پیش‌آمد‌های تلخ، همچون درگذشت خویشاوندان و دوستان صمیمی. به معنای سوگ و تعزیت و عزا و ماتم نیز به کار می‌رود.

مقدمه

آنچه در کربلا بر اهل بیت گذشت، شهادت و اسارتی که برای سید الشهدا و عترت پیامبر در عاشورا پیش آمد، حادثۀ شهادت هر یک از معصومین(ع) نیز مصیبتی است که بر امّت اسلام وارد شده است که در رأس آنها و بالاترین مصائب، عاشورای حسینی است. در زیارت عاشورا از شهادت اباعبدالله(ع) بعنوان مصیبتی بزرگ یاد شده است. «لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ وَ جَلَّتِ الْمُصِيبَةُ بِكَ عَلَيْنَا وَ عَلَى جَمِيعِ أَهْلِ الْإِسْلاَمِ... مُصِيبَةً مَا أَعْظَمَهَا وَ أَعْظَمَ رَزِيَّتَهَا فِي الْإِسْلاَمِ وَ فِي جَمِيعِ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ»^[۱]. و به همین جهت، به یادآوری حادثۀ عاشورا و شهادت امام حسین و ائمۀ دیگر "ذکر مصیبت" گفته می‌شود^[۲].

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا

پانویس

↑ زیارت عاشورا، بحارالانوار، ج۹۸، ص۲۹۴.
↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۴۵۹.

[1] زیارت عاشورا، بحارالانوار، ج۹۸، ص۲۹۴.

[2] محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۴۵۹.

[۱]

[۲]