نیایش چهل و هشتم
مقدمه
این نیایش آن حضرت است که در روزهای عید قربان و روز جمعه می‌خواند. در اسلام چند روز روز عید اعلام شده و بزرگداشت این روزها به مسلمانان توصیه شده است، از جمله عید قربان، عید فطر، عید جمعه و عید غدیر. برای این روزها دعاها و ذکرهایی سفارش شده است.
امام زین العابدین(ع) در آغاز این دعا شرافت دو روز عید قربان و جمعه را بیان می‌کند: «اللَّهُمَّ هَذَا يَوْمٌ مُبَارَكٌ مَيْمُونٌ، وَ الْمُسْلِمُونَ فِيهِ مُجْتَمِعُونَ فِي أَقْطَارِ أَرْضِكَ...»؛ «بارخدایا، امروز روزی مبارک است و خجسته و مسلمانان در اقطار زمین تو گرد هم آمده‌اند. برخی سائلان آمرزش توأند، برخی طالبان نعمت تو، جمعی با دلی پر شوق و امید و جمعی ترسان و لرزان و تو در نیازمندیشان می‌نگری. پس از تو می‌خواهم به جود و کرمت و آسان‌بودن خواهش من در نزد تو که بر محمد و خاندان او درود فرستی».
آنگاه از خدای خود حاجت می‌طلبد: «بارخدایا، حاجت به تو آورده‌ام و امروز بار فقر و فاقت و مسکنت خویش بر دوش کشیده بر درگاه تو فرود آمده‌ام، در حالی‌که اعتمادم به آمرزش و رحمت تو بیشتر از اعتمادم به عمل خویش است، زیرا عرصه مغفرت و رحمت تو پهناورتر از گناهان من است. پس بر محمد و آل او درود بفرست و روا گردان هر نیازی که مراست؛ که تو بر آن توانایی و این بس بر تو آسان است و من فقیر درگاه توأم و تو از من بی‌نیازی، زیرا هر خیر که دیده‌ام تنها از تو دیده‌ام و هر حادثه بد که از من دور شده تنها تو دور کرده‌ای و در امور این جهانی و آن جهان جز به تو امید ندارم.... ای خداوندی که دریای رحمتت پهناور و عرصه عفو و بخشایشت عظیم است، ای خدای بزرگ، ای خدای بخشنده، ای خدای بخشنده، بر محمد و خاندانش درود بفرست و رحمت خود نصیب من کن و به فضل خود بر من مهربان باش و آمرزش خویش بهره من ساز».
در ادامه امام(ع) با شجاعتی آشکار و کلماتی روشن از ربودن جایگاه خلافت که اقامه نماز جمعه و نماز عید از شئون آن است، سخن می‌گوید و حقّ مسلّم و الهی اهل‌بیت(ع) را که توسط ظالمان غصب شده یادآور می‌شود و به عواقب سوء این غصب ظالمانه اشاره می‌کند: «بارخدایا، این جایگاه، جای خلفای تو و برگزیدگان توست، ولی جایگاه رفیع امینان تو را که آنان را بدان اختصاص داده‌ای، دیگران برُبودند... پس برگزیدگان و خلفای تو مقهور شدند و کتابت به یک‌سو افتاده و فرایض تو نه به روش تو به‌جای آورده می‌شود و سنت‌های پیامبرت متروک مانده است. بارخدایا، لعنت کن دشمنان ایشان را از اولین و آخرین، و لعنت کن هر کس را که به اعمال آنان رضا می‌دهد و لعنت کن اتباع و پیروان ایشان را».
آنگاه امام(ع) خواسته‌های خود را این‌گونه تمنا می‌کند: «از تو می‌خواهم که راهنمای من باشی، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا راهنمای؛
از تو می‌خواهم که یاور من باشی، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا یاری کن؛
از تو می‌خواهم که بر من رحمت آوری، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و بر من رحمت آور؛
از تو می‌خواهم که مرا کفایت کنی، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا کفایت کن؛
از تو می‌خواهم که مرا روزی دهی، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا روزی بفرست؛
از تو می‌خواهم که مرا مدد فرمایی، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا مدد فرمای؛
از تو می‌خواهم که گناهان گذشته مرا بیامرزی، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا بیامرز؛
از تو می‌خواهم مرا از گناه مصون داری، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا از گناه مصون دار، که اگر مشیّت تو باشد، هرگز به کاری که تواش نپسندی باز نگردم».[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.
- ↑ بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش چهل و هشتم»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۵۰۹.