حارث بن عبدالله همدانی در نهج البلاغه
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث حارث بن عبدالله همدانی است. "حارث بن عبدالله همدانی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل حارث بن عبدالله همدانی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- حارث بن عبدالله هَمْدانی، مکنّی به ابوزهیر، از خواص و یاران امام علی(ع) است. او را حارث اعور یا حارث خادمی و حارث حوتی نیز می‌نامند. حارث منسوب به تیره‌ای از قبیله هَمدان و مردی فقیه و از علمای کوفه بود. احادیثی از امام علی(ع) و ابن مسعود روایت کرده، اما روش او در نقل حدیث روشی معتدل و میانه است. اهل بیت(ع) بر عدالت و فضیلت او تأکید داشته و او را در زمره ثقات محدثان شیعه آورده‌اند. روایت است که امام(ع) به عبیدالله بن ابی رافع، کاتب خویش، امر کرد که ده تن از موَثّقان کوفه را پیش من آور. ابن ابی رافع نام آنها را از امام درخواست کرد. امام نام ده تن از جمله حارث همدانی را برشمرد. هم‌چنین حارث نزد امام از منزلی والا و رفیع برخوردار بود. امام(ع) خطاب به او می‌فرماید: ای حارث! به تو بشارت می‌دهم که مرا در هنگام مرگ و در صراط و در کنار حوض و در زمان تقسیم بهشت و جهنم خواهی‌شناخت. امام(ع) همواره حارث را گرامی می‌داشت و به او مهر می‌ورزید. حارث در ایام امارت عبدالله بن یزید انصاری، حاکم زبیری، در کوفه درگذشت. عبدالله بن یزید بر وی نماز خواند و در کوفه به خاک سپرده شد. امام علی(ع) نامه ۶۹ نهج البلاغه را خطاب به او نوشته‌اند[۱][۲].
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ نهج البلاغه، نامه ۶۹
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 273- 274.