سب در فقه سیاسی
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل سب (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
دشنام دادن[۱]، فحش دادن[۲]. اصل آن "سَبّ" به معنای شتم[۳]، دشنام دردآور و تلخ[۴] است.
﴿وَلَا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَيْرِ عِلْمٍ﴾[۵].
این آیه شریفه اشاره و راهنمایی به ادب دینی دارد که تحت لوای آن، کرامت و حرمت مقدسات جامعه دینی، از اهانت‌ها و پلیدی‌های کلمات دشمنان حفظ و صیانت شود. این ادب دینی (اجتناب از فحّاشی و دشنام دادن به مقدسات دشمنان و مخالفان) هنگام گفتگو و مناظره است؛ زیرا غرور انسانی به او حکم می‌کند، از حرمتِ مقدسات خود دفاع و در مقابل توهین دیگران مقابله به مثل کند و به مقدسات طرف مقابل توهین و اسائه ادب نماید[۶].
این اصل قرآنی در همه شئون اجتماعی، سیاسی و فرهنگی، به‌ویژه در سیاست خارجی و روابط بین الملل راهنمای رفتار مؤمنان است که برای حفظ کرامت و حرمت مقدّسات دینی و ملّی خود، به مقدّسات سایر امم و ملل اهانت و اسائه ادب نکنند.[۷]
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۶۱.
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۶، ص۱۳۷.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۶۳.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۹۱.
- ↑ «و به آنهایی که مشرکان به جای خداوند (به پرستش) می‌خوانند دشنام ندهید تا آنان (نیز) از سر دشمنی به نادانی خداوند را دشنام ندهند» سوره انعام، آیه ۱۰۸.
- ↑ سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۷، ص۳۱۴.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۲۹-۳۳۰.