جبت در فقه سیاسی
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل جبت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- متکبّرِ ضعیف‌العقل و خودپسند و کسی که نااندیشیده سخن می‌راند[۱].
- اصل آن "جابُه" که عبری است و در قرآن کریم از هر آنچه به جای خداوند پرستیده شود، به جبت تعبیر شده که شامل بت، کاهن و ساحر و نظیر آن می‌شود[۲].
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ
[۳].- مفسران از قول ابن‌عباس، طاغوت را کعب بن اشرف و جبت را حیی بن اخطب (از یهودیان معاند با پیامبر(ص)) دانسته‌اند[۴].
- به نظر می‌رسد، در قرآن کریم به رهبران کلیسا و کنیسه که برای خود میان خدا و مردم جایگاهی الهی قایل بودند و پیروان به دیده قدسی بدانان می‌نگریستند، جبت و طاغوت اطلاق شده است[۵].
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۲، ص۴۴.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۱۸۲.
- ↑ «آیا به کسانی که بهره‌ای (اندک) از کتاب آسمانی داده شده است ننگریسته‌ای (که چگونه) به «جبت» و «طاغوت» ایمان دارند؟!» سوره نساء، آیه ۵۱.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۸۶.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۲۰۴-۲۰۵.