شمایل
شمایل در اصل، به معنای صفت‌ها و خصلت‌های انسان است، امّا به چهره و ویژگی‌ها و مشخّصات صورت نیز گفته می‌شود.
مقدمه
همچنین به صورت نگاری و ترسیم چهرۀ بزرگان دین و نگارگری وقایع مذهبی "شمایل سازی" می‌گویند. "شمایل گردان" نیز به کسی گویند که "تصویرهای قاب کردۀ بزرگان دین را به معرض نمایش گذارد[۱]. از سنت‌های مذهبی قدیم در تکایا آن بوده که در ایّام عزاداری برای یادآوری فرات، تشتی پرآب در گوشه ای از تکیه می‌نهادند، و علمی را به ستونی به نشانی علمداری حضرت عبّاس می‌بستند و بر روی پرده‌ها یا دیوارها شمایلی از شهادت هفتاد و دو تن می‌کشیدند و در و دیوار را رنگ عزا می‌دادند، تا هماهنگ با محتوای تعزیه و شبیه خوانی باشد. شمایل نگارانی هم همواره بوده‌اند که ذوق و هنر خویش را در راه ابا عبد الله(ع) و موضوعات دینی مربوط به أئمّه وقف می‌کردند. و کسانی با عنوان "پرده دار" به مرثیه خوانی پای این شمایل و تصویرهای مذهبی می‌پرداختند. به آنان "شمایل خوان" هم می‌گفتند. تابلوهای تصویرگران وقایع مذهبی، بر محور قصص قرآنی، جنگ‌های پیامبر و حضرت علی(ع)، ثبت وقایع عاشورا، خروج مختار و... است[۲].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ فرهنگ فارسی، معین
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۷۷.