حصین بن تمیم تمیمی
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
حصین بن تمیم، از هواداران و نیروهای تحت امر عمر بن سعد در کربلا بود.
مقدمه
هنگامی که امام حسین(ع) برای ادای نماز ظهر عاشورا مهلت خواست، حصین بن تمیم به امام اهانت کرد و گستاخانه گفت که نماز شما پذیرفته نیست. حبیب بن مظاهر خشمگینانه به او پاسخ داد که: نماز خانواده پیامبر(ص) پذیرفته نمی‌شود، آن وقت نماز تو پذیرفته می‌شود؟ حصین به طرف حبیب یورش آورد و حبیب ضربه‌ای به طرف او زد که به اسبش خورد و از اسب به زمین افتاد و همراهانش او را از مرگ حتمی نجات دادند؟[۱]
بعد از نماز ظهرِ عاشورا، حبیب بن مظاهر به میدان شتافت و قهرمانانه جنگید. بین حبیب و سپاه دشمن مبارزه سختی در گرفت و او جمعی از آنان را کشت. تا سرانجام بدیل بن صریم تمیمی با حمله‌ای او را مجروح ساخت و شخص دیگر از بنی تمیم نیزه به او ضربه‌ای زد که به زمین افتاد. خواست برخیزد که در نهایت، حصین بن تمیم سر از بدن حبیب جدا کرد و او به دیگر شهیدان پیوست.
چون تشنگی شدیدی بر امام غالب شد، خود را به نهری رساند تا قدری آب بنوشد، در این حال حصین بن تمیم تیری به سوی امام افکند که به دهان آن حضرت اصابت کرد. امام تیر را بیرون کشید و دستش را زیر زخم گرفت، چون از خون پُر شد، آن را به طرف آسمان پاشید و فرمود: پروردگارا! از کار ناپسندی که با فرزند دختر پیامبرت انجام می‌دهند، به درگاه تو می‌نالم. خدایا شمارشان را کم کن و به پراکندگی، جانشان را بگیر![۲] گویند قطره‌ای از آن خون به زمین برنگشت. سپس امام به جای خود برگشت، در حالی که به شدت تشنه بود. بنا به نقل دیگر مردی از بنی‌دارم لشکر را مخاطب ساخته و گفت: وای بر شما! میان حسین و آب فرات حائل شوید و نگذارید به آب دسترسی پیدا کند. امام رو به آسمان کرد و گفت: پروردگارا! او را تشنه بدار.
در هنگام قیام مختار، حصین بن تمیم سرانجام در کوفه و به دست قاسم پسر حبیب بن مظاهر به قتل رسید.[۳].[۴]
جستارهای وابسته
- حبیب بن مظاهر (شهید)
منابع
پانویس
- ↑ ر.ک: وقعه الطف، ابومخنف لوط بن یحیی، چاپ محمد هادی یوسفی غروی.، ص۲۲۹؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۲۹؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهر آشوب مازندارنی، ابوجعفر رشیدالدین محمد بن علی، قم: انتشارات علامه.، ج۴، ص۱۰۳؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار(ع)، علامه مجلسی، ملامحمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ شمسی.، ج۴۵، ص۲۷.
- ↑ انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۳، ص۴۰۷،۲۰۲؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۴۹؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۷۶؛البدایة و النهایة، ابن‌کثیر دمشقی، عمادالدین اسماعیل‌بن عمر، قاهره: ۱۹۳۲ میلادی.، ج۸، ص۱۸۷؛ المنتظم فی تاریخ الامم و الملوک، ابن جوزی، عبد الرحمان، چاپ محمد عبد القادر عطا و مصطفی عبد القادر عطا، بیروت: ۱۴۱۲ قمری/ ۱۹۹۲ میلادی.، ج۵، ص۳۴۰؛ تجارب الامم و تعاقب الهمم، مسکویه الرازی، ابوعلی، چاپ ابوالقاسم امامی، تهران: دارسروش للطباعة و النشر، ۱۳۶۶ شمسی.، ج۲، ص۷۹.
- ↑ ر.ک: تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۴۰؛ ینابیع الموده لذوی القربی، قندوزی حنفی، سلیمان بن شیخ ابراهیم، بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات.، ج۳، ص۷۱.
- ↑ محمدزاده، مرضیه، دوزخیان جاوید، ص۱۹۲-۱۹۶.