ام رعله قشیریه
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
وی از زنان با فصاحت و بلاغت و از اصحاب رسول خدا(ص) بود که در مدینه به محضر پیامبر خدا(ص) شرفیاب شد و اظهار ایمان و ارادت کرد و سپس به قوم خود بازگشت[۱] و پس از وفات رسول خدا(ص) و شهادت حضرت فاطمۀ زهرا(س) باز به مدینه آمد و نزد حضرت علی(ع) شرفیاب شد و اشعاری در رثای پیامبر خدا(ص) و حضرت فاطمه زهرا(س) خواند و اعلان حزن و اندوه بسیار نمود و سپس امام حسن و امام حسین(ع) را در آغوش کشید و به دور مدینه گردانید و بسیار گریه کرد و اشعاری در رثای حضرت فاطمه(س) خواند و حرکت و گریه او کاری کرد که خانه‌ای از انصار در مدینه نبود مگر آن‌که با اُمّ رعله هم صدا و هم گریه شدند[۲].[۳]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ اسدالغابه، ج۵، ص۵۸۲.
- ↑ اعیان الشیعه، ج۳، ص۴۷۸.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۴۷۳.