ربیون در فقه سیاسی
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل ربیون (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
افرادی که در راه انبیای الهی صبر و استقامت کردند و به عبادت و خداشناسی مشهور شده‌اند[۱]؛ همچنین عارف به ربّ[۲] و مردانی با تربیت خاص الهی و روحانی[۳].
﴿وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ﴾[۴].
ربیّون افرادی هستند که در مکتب نبوت تربیت شده، صبر و اخلاص و استقامت را از منبع وحی و رسالت آموخته‌اند و مجاهدان و رزمندگان در کنار انبیا و همراه آنان هستند و این مقام مناسب ربیّون است، نه ربّانی[۵]. برخی ربیّون و ربانیوّن را به یک معنا گرفته‌اند[۶].
ربیّون بر حلقه صحابی مخلص و عالمِ انبیاء اطلاق می‌شود که تکیه‌گاه آنها در جنگ‌ها و جهاد علیه کفار بودند. این گروه نخبگان حاکم را تشکیل می‌دادند که مشاوران، معاونان، فرماندهان جنگی، طرّاحان و برنامه ریزان انبیا محسوب می‌شدند.[۷]
منابع
پانویس
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۲۵۶.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۳۸۲.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۲۲.
- ↑ «و بسا پیامبرانی که همراه آنان توده‌های انبوه به نبرد (با دشمنان خداوند) پرداختند و در راه خداوند هر چه به ایشان رسید نه سست و نه ناتوان شدند و نه تن به زبونی سپردند؛ و خداوند شکیبایان را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۱۴۶.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۲۲.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۳۷.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۲۹۸-۲۹۹.