نفی افترا در معارف دعا و زیارات
مقدمه
تهمت به معنی گمان بد و سوءظن داشتن به کسی و اتهام زدن و نسبت ناروا دادن به اوست[۱]. از امام صادق(ع) روایت شده است: «هرگاه مؤمن به برادر خود تهمت زند ایمان در قلب او آب می‌شود همچنان که نمک در آب حل می‌شود»[۲].
امام سجاد(ع) خداوند متعال را از هر تهمت و نسبت ناروایی منزه می‌داند: «بار خدایا... تو به هر کار که کنی داناتری و در آفرینش و اراده خود متهم نیستی»[۳].
امام در دعا برای پدر و مادرش آن دو را از تهمت کوتاهی در حق خودش مبرّا می‌داند:«... فَإِنِّي لَا أَتَّهِمُهُمَا عَلَى نَفْسِي»[۴]؛ «خداوندا... مرا به آن دو ادعایی نیست و نمی‌گویم که در نیکی و مهربانی با من دستخوش مسامحه گشته‌اند». هم‌چنین در توصیف نسبت تابعان با اصحاب پیامبر(ص) و حسن ظن آنها نسبت به اصحاب می‌فرماید: «آیین ایشان را پیروی کنند و به فروغ هدایت‌شان راه جویند... و آن‌چه از ایشان بشنوند به دروغ نسبت نکنند (متهمشان نسازند)»[۵].[۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑ فرهنگ معاصر عربی به فارسی.
- ↑ کافی، ج۲، ص۳۶۱.
- ↑ نیایش چهل و هشتم.
- ↑ دعای ۲۴.
- ↑ نیایش چهارم.
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ فرهنگ معاصر عربی به فارسی، آذرتاش آذرنوش، نشر نی، تهران، ۱۳۷۹، چاپ اول؛ الکافی، محمد بن یعقوب، کلینی، تصحیح: علی اکبر غفاری و محمد آخوندی، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ۱۴۰۷، چاپ چهارم.
- ↑ خالقیان، فضل‌الله، مقاله «تهمت»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۱۶۸.