مصیطر در فقه سیاسی
مقدمه
حافظ و متعهد به چیزی[۱]، تسلط داشتن و اشراف داشتن[۲]. مصیطر در اصل مُسیطر بوده که مصدر آن "سیطره" است و اصل آن "سطر" به معنای صف‌بندی چیزی[۳]، صف شدن با نظم، خواه در کتابت یا انسان یا درخت و حدیث و غیر آنها (مادی یا معنوی)[۴].
﴿فَذَكِّرْ إِنَّمَا أَنتَ مُذَكِّرٌ لَّسْتَ عَلَيْهِم بِمُصَيْطِرٍ ﴾[۵].
طبق آیه شریفه، وظیفه پیامبر اکرم(ص) در مقام ارشاد و هدایت مردم در امور اعتقادی آنان، تنها تذکردادن است. انسان به صورت تکوینی مختار آفریده شده و پیامبر(ص) سلطه‌ای بر آنها در امور اعتقادی ندارد؛ امّا این اختیار انسان در امور اعتقادی به معنای تأیید آنچه او اختیار کرده، نیست؛ بلکه در آیه بعدی کسانی که کفر را برگزینند و از آیات الهی روی برتابند، به عذاب بزرگ انذار می‌دهد: ﴿إِلاَّ مَن تَوَلَّى وَكَفَرَ فَيُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الأَكْبَرَ﴾[۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۷، ص۲۱۰.
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۴، ص۳۶۴.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۷۲.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۵، ص۱۲۴.
- ↑ «پس پند بده که تنها تو پند دهنده‌ای تو بر آنان چیره نیستی» سوره غاشیه، آیه ۲۱-۲۲.
- ↑ «مگر آنانکه رو بگردانند و کفر ورزند؛ که خدا آنان را به عذاب بزرگ‌تر عذاب کند» سوره غاشیه، آیه ۲۳-۲۴.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۷۷-۴۷۸.